Kitap Yorumu//İntihar Ormanları-Ezgi Durmuş
.
Düşüncesine dahi katlanamayıp başına gelirse öleceğini sandığı her şeye alışıyor insan. Dayanamam dediğin ne varsa ayağına yarım numara küçük bir ayakkabıyla uzun mesafe yürümek kadar canını acıtıyor en fazla. Ölümün en onursuz şekli belki de acıya alışmak. Acıya direnmekten bahsetmiyorum. Direnmek, acının varlığını kabullenmeyi gerektirir. Oysa alıştığın şeyin varlığını da kanıksarsın. Mücadele yoktur direnmekteki gibi. Boyun eğersin. Hatta bir zaman gelir, varlığını umursamazsın bile…
Ben bu acıya alışmak yerine kıvranarak ölmeyi dilerdim...
.
Ah beee sen ne güzel kitaptın öyle. İçim acıya acıya, göğsüm sıkışa sıkışa okudum resmen. Bu ay okuduğum en iyi kitaptın. Yazarın anlatım gücünü, yazımsal akıcılığını söylemeye gerek bile duymuyorum. Kelimeler beynimden gönlüme aktı resmen. Cümleler içimde anlam buldu.
.
Bir hastalık, Alzheimer, ancak bu kadar etkili anlatılabilirdi. Yazacak o kadar çok şey var ki içimde yazıya dökemediğim. Kitabın her yeri altı çizilmelik cümlelerle dolu. Kitapta diyor ki; "Altı çizilerek okunan bir kitap kolay kolay verilmez başkasına. Çünkü kimse yaralarını göstermek istemez." İşte böyle bir kitap bu. Altı çizili cümlelerle dolu, başkasına veremeyeceğiniz bir kitap. Kaybetmekten, unutulmaktan korkanların yaralarını paylaşmaktan korkacağı, bu yüzden de paylaşamayacağı bir kitap. .
.
Buraya kadar yorumumu okuduysanız bu kitabı öneriyor dememe de gerek yok sanırım. Kalemine sağlık 
Tuğba saraç .️ .
