Kalbimde yıllardır kabuk bağladı yaralar
Ödüm kopuyor, bir gün hepsi birden kanamaya başlayacak diye.
Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım.
Burada bitiyor bir sevda, kaldım işte
Yine dağlar, uçurumlar arasında bir başıma.
Gene şiirlere dönmeliyim, öyle kırgın
Öyle yalnızım ki, sığmıyorum sözcüklere.
Ahmet Erhan'ın oturup ölümü düşündüğü...
İşte en yaman çağımda ben yirmi yaşımda...
Sayfa 234Kitabı okudu
Yağmur yağıyor.
Çakıltaşları
pırıl pırıl.
Yüzüm camlarda. Oda karanlık.
Sonsuz bir acı...
Suda boğuldu çocuk
Gözleri kapalı şimdi,
Avuçları açık.
Maviyi gördü.
Çekti, çağırdı onu
Suların ninnisi.
Deniz kızlarına sevdalandı belki.
Bıçak kemiği de delip geçti artık
İliklere buz gibi yapışıp parçaladı
Hepimiz, elimizden gelen bu, dedik
Ve eve erken döndük akşamları
Ey umarsız! Senin durduğun yerde dursun dünya
Nerden geldin, kimsin
Anlamadım gitti
Seni görünce
Yürek diye taşıdığım
O şeyin
Aslında boş bir kuyu
Olduğunu anladım
yanıldım bir yerlerde, bir yerlerde tökezledim.
Herkes seni tedirginliğinden bile tanır
Kimilerinin kayıtlarında yalnızca bir ölüsün
Bugün de ölmedim anne
Yüreğimi bir kalkan bilip, sokaklara çıktım
Kahvelerde oturdum, çocuklarla konuştum
Sıkıldım, dertlendim, sevgilimle buluştum
Bütün yadsımaları denedin kendine geldi sıra Duruyorsun öylece, yitirilmiş sözcüklerin