sokaklarda dolanıyor, kendimizi arıyoruz. başkalarında. ötelerde.
kendimizi hep dışımızdaki kahvelerde arıyoruz. korkuyoruz. içimize tutulan aynalardan ürküyoruz. hep konuşmak, sürekli konuşmakla kendimizi unutmak istiyoruz. içimizde midemiz var, bağırsaklarımız. içimiz yok. uyduruk bir kavram bu. kendimizi dışarıda, "orada" arıyoruz hep. "orada olan", "oradaki varlığa" tutunmaya kalkıyoruz.
Prozac tarzı ilaçların yaygınlaşması, hızın bir tutku haline gelerek sabırsızlığı ve beklemeye tahammülsüzlüğün artmasıyla yakından ilişkilidir. İşlerimizi çabucak, hızlıca, zahmetsizce, acı duymadan ve yorulmadan kolaylıkla halletmek istiyor; sorunların çözümlerine de aynı şekilde yaklaşıyoruz. Tek bir tuşa basarak tüm işlerimizi halletmek ve yine tek bir tuşa basarak tüm sorunlarımızı çözmek istiyoruz. Bu arzuları sağlık sorunlarımıza da yansıtıyor, haplarla ruhsal rahatsızlıklarımızdan kurtulmak, ilaçlarla tansiyonumuzu normal sınırlarda tutmak, hatta ter dökmeden oturduğumuz koltuklarda zayıflamak istiyoruz.
Ayrıca Ahmet İnam'ın da söylediği gibi yaşayarak, öğrenerek, yaşantısını edinerek mutlu olmak yerine hap alarak mutlu olmaya çalışıyoruz. Çilesini çekmek, yüzleşmelerine katlanmak, zorlukların sınavından geçerek dinginliğe ulaşmak yerine kestirmeden sonuca varmayı arzuluyoruz. Sevinçli olmaya, duygu dünyamızın kendi çalkantılarını yaşayarak gerçeklikle karşılaşa karşılaşa kavuşmak'yerine ”hap torpili” ile, farmakolojik destekle varmaya çalışıyoruz (İnam, 2002, 135).
