Hasreti sadece isimden ibaret bilirdim
Bir gün bir ismin
Canımı bu kadar yakabileceğini hiç düşünmedim
Bu iki hece düşünce âdemoğlunun içine
Geceler uzun daha da zifiri karanlık olur
Güneş saklar kendini günden, kaçar köşe bucak
Durur sanki saatler, kavuşamaz akreple yelkovan
Baş koyduğun yastık taş kesilir
Gözler uykusuz, kan çanağı
Hele bu hasret yürek yarası ise
Kurşun yemiş gibi olur insan
Ölmez lakin çırpınır durur yüreği
Her geçen gün tuz bassa da yarasına
Kabuk bağlamaz kanar durur
Gözyaşı ile sulanır umutlar yeniden yeşersin diye
Dualar gönderilir göğün ardına
Her nefeste adın sayıklanır
Belki de acı gerçekler böyle mi anlaşılır
İki hece dediğin iki yakanı getirmez bir araya
Soğuk soğuk terler döktürür,soluksuz bırakır
Belki de ömrün bile son bulur..
Erdem Emirzeoğlu
Güneş saklar kendini günden, kaçar köşe bucak
Durur sanki saatler, kavuşamaz akreple yelkovan
Saat
Saat takmayı bıraktım artık
Kalbim akreple yelkovan arasına sıkışıyor
Ya görebilmenin verdiği heyecandan
Ya da görmemenin verdiği hüzünden
Geçmek bilmeyen kovalamacalarında
Sıkışan kalbimdi
Umutlar desen zaten eser yoktu onlardan
Tükenmişliğin verdi her bir nokta da
Bir kıvılcım umut dahi yoktu
Düşlerinin karanlık gecesine
Sevdana yanıp tutuşup, bir yanlarım kül olmuşken
Bir mum alevi kadar aydınlık olamamıştım.
Sevgi emekti, emekte bir çöp tekenesinde durur olmuştu
Elimde kalan bir saatim yoktu artık.
Zaman öldü.
Odadan , ihtiyar evlerine has ölümcül saat tıkırtıları yükseliyordu. Başka hanelerde de yürüyordu akreple yelkovan ama bir tek ömrün sonuna demir atmışların yamacında böyle tehditkardı adımları. Tik tak tik tak . Yatçaz kalkcaz, yatcaz kalkcaz hoop ölüm var !…
Sessizliğe kefenlenecek gibi nefes nefeseyim akreple yelkovan arasında.Zaman bezirganı urganı geçirmiş boğazıma,nefeslerimi kurutuyor..
Çıkıp gelsen bir anda
Konuşasak oradan buradan
Hasretin müebbet gibi
İlerlemedi akreple yelkovan
Gözlerimi sorma
Belki soğandan ya da tozdan..
Nehirler aktı,
Direnmeden zamanın hoyratlığına.
Aldırış etmeyen yanıyla
Akreple yelkovan
Öyle umursamaz kol kola.
Pılını pırtısını toplayıp yola düştü
Sahibi olduğunu sandıklarımız.
Etten kemikten sıyrılıp.
Şubat-26
Caner YILMAZ
SAAT ALFABESİ
Sen ve ben akreple yelkovan gibiyiz..Asla bir araya gelemeyecek döngüdeyiz...Seni kovalarken hep yakınından geçiyorum ama sen görmüyorsun...Hep bir saniye farkla yanından geçiyorum; sen ayrı zamandasın...Oysa ki pil kadar ömrümüz varken mutluluğu sürekli ertelemek ve zaman içinde kaybolmak sürükleniş mi kader miydi?
Saat alfabem sensin...24 saatim gözlerin...
Sen'i sen geçiyor...
kâbusa uyanmak
İncelmiş bir urganın ucundaydı tüm hayatlar,
Uykuya daldığında tüm fani bedenler;
Bilemezdi hiçbir akıl,
Hissedemezdi hiçbir yürek arzın derinliklerinde biriken çığlığı;
Gülen yüzlerde unutulan, yaşanan ve bitmekte olan hayatların ağırlığını..
Bir daha oturulmamak üzere kalkıldı bazı masalardan,
Beraber atılan şen kahkahalar bırakıldı meze tabaklarında..
Yuvalarımıza çıkan sokaklarda terkedildi nice güzel hayaller,
Son kez “kendine iyi bak” denildi sevilenlere,
Felaketin yolunu tuttu akreple yelkovan..
Tekdüzeliği kaybetmek miydi çaresizlik dedikleri?
Yoksa kapanan gözlerin kabusa uyanacağını bilememek mi?
Anlatılanlara birer masal olan bu hicran dolu hikayede,
Tapulu mezarlarımızdan kurtulmaya çalışmaktı çaresizlik,
Aylarca dinmeyen bu ölüm fırtınasında!..
Not: 6 Şubat depremlerinde hayatlarını kaybedenler ile deprem mağdurlarına ithaf olunmuştur.
Sensiz
Sensiz her yer bomboş
İstanbul,Ankara
7 renk vardı 7'side kapkara
Akreple yelkovan dönüyor
nedensiz,
Koştum geldim sana,
yapamam ki sensiz.
