Beni tanıyor musun sahi,
Ya da beni ne kadar tanırsın ki sen
Hangi karanlık geceyi paylaştın benimle söyler misin
Hangi acılarımla harman oldun
Kaç damla gözyaşımı sildin ellerinle
Başını yasladın mı göğsüme benim,
“Üzülme, geleceğim” dedin mi “gözlerimin içine bakıp”
Beni tanıyormuş! .... Hadi canım! ..
***
Beni tanıyor musun sahi,
Ya da beni ne
Yine Uhud'a çıktığı bir gün sahâbilerden biri Efendimizin yanına gelip, "Ya Reûlullah! Herhâlde sizin en acı gününüz Hz. Hamza'nın şehid olduğu gündür" diyor. Hz. Peygamber başını kaldırıp "Hayır" diyor, "benim için en acı gün Tâif'te yaşadığımdır. Tâif'e gitmiş, onları İslâm'a dâvet etmiştim. Onlar ise dâvetimi kabul etmemiş, beni çocuklara taşlatmışlardı. Onların dâvetimi kabul etmeyip kâfir kalmaları beni çok üzer" Bu nasıl bir şefkat ve merhamettir! Bunu görüyor ve burdan kendimize ders çıkarıyor muyuz? Bizim için acı ve üzücü olan nedir? Kime kızıyor, kime merhamet ediyoruz? Kızma ve merhamet duygularımız nefsimizden mi kaynaklanıyor? Yoksa "hubben lillah, buğzen lillah" (sevmek de Allah için, kızmak da Allah için) kuralına mı uyuyoruz? İnsanlarla münâsebetimiz nasılsır?
Atsız Tekrar Süleymaniye Kütüphanesinde: Atsız aleyhindeki konuşma ve yayınlar nihayet 1952 Mayıs'ında semeresini (!) verecektir. Olaylar şöyle gelişir: "Türk Milliyetçiler Derneği, 3 Mayıs kutlamalarına katılması ve bir konferans vermesi için Atsız'ı Ankara'ya davet etti. Konferansın konusu 'Devletimizin Kuruluşu'
ONU SEVMEK BANA SENİ HATIRLATIYOR ALLAH'IM
Münacat Şiiri
"Acı eşiğim mi yükseldi,
Bu nasıl bir acı Allah'ım,
Sen yücesin, büyüksün,
Buncasını görüyorsun, duyuyorsun,
Sınıyorsun hep bizleri biliyorum.
deli gibi uykum var Nermin
elimden hiçbir şey gelmiyor inan
ben nasıl uyurum sen uyanmazsan
Allah biliyor hiçbir şeyim yok
sevilecek şeyler ağaçların arasından geçip gidiyor
seni sevmek de öyle orman!
yanınca bitiyor her şey yanınca bitiyor
kalanlarla avunmuyorum Nermin
sen yoksun her nasıl olmayacaksan
bu imtihan bu debi
o terli atın külündense bu kalp
çok sevinirim ya Rabbi
beni her yerimden kapatırsan
Alper Gencer
SEVMEK CADDESİ SAKİNLERİ
Anladım, kabullendim kalbim susmaz,
Biraz göçmen havasında,
Biraz ateş pahası sıcakta.
Hiç bir hâlim ve kudretim kalmadan,
Mecalim kalmayana kadar alıştım bu aşka.
Velev ki Allah göstermesin olmasın karşılığı,
Bende uzanır gökyüzüne bakarım.
Yanımda ki teyzelere desem mi her şeyi?
Belki kalbimi okurlar sükutluğumda nefesimde,
Aşkın erbabları tam yanımda.
Havada sıcak mı sıcak,
Kim yine benim kadar aşık oldu anlamam.
Birkaç sokak aşağıda ki sahilde,
Nasıl kavuşmuştur kim bilir aşıklar,
Şimdi bende güzel bir his hissettim.
Bir şarkı tutuyor gönlümü albatros duraklarında,
Gökyüzünün kuşlarıyla doğaya bir merhaba.
Bana en güzel aşkı anlatsınlar,
Çünkü ben sussam kalbim susmaz,
Bana şu hâli bir güzel anlatsınlar.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
deli gibi uykum var, nermin. bir mengene ile şakaklarımı yeniden sipariş ettim kendime. urlarımı cellâdıma bahşiş bıraktım, zaten nereye uzansam ölüm. içime bir gardiyan kaçmış gibi ben koğuşlarımdan sana daraltılmışım. ipin koptuğu yerden boşanan bir çığlığınsın. iki el sıksan havaya, iki kuş düşer, verir kalbini ama beni bir bahane bulup da…