anlatımın sadeliği ve naifliği..
Yürüyorlardı, havadan sudan konuşarak ve havadan sudan konuşmaya özel özen göstererek, bunu birbirlerine hiç göstermeyerek yürüyorlardı yola bir eziyet biçiminde, bunu yola sezdirmeden..
· Türkiye · Ortaoyuncular Yayınları · Nisan 1996 · Karton kapak ·Kitabı okudu
Kalemine #elifinşemsi eserinden aşina olduğum ve kalemine hayran kaldığım yazarımızın ikinci kitabı #başkasındakaybolmadankendinibul kitabı da muazzam bir yol arkadaşı kesinlikle...
Karanlığın pençesinden kurtarılmış bir zihin, ışığa kavuşturduğu ruhuyla evreni ellerinde yoğurur.
Bir insanın hayatına dair oluşan ; ruh ve beden, maddi ve manevi, soyut ve somut oluşumlara dair , bu bir birine bağımlı olarak gelişen zincirin , oluşan halkalarının her bir parçasına değinip iyileştirici dokunuşları gerçekten çok değerli yaptırımlar sunacaktır hayatımıza.
480 sayfalık kitabımızda , 129 başlık altında , evet yanlış okumadınız, yüz yirmi dokuz başlık altında sunuluyor , bu iyileştirici zincir halkaları. Hayat, yaşam, zaman diye adlandırdığımız akışın her anında önünüze çıkabilecek kilit için bir anahtar sunuyor bizlere yazarımız . Ama her biri öylesine yazılmış değil. Her biri özenle seçilmiş cümlelerle illaki kilidinizi açacak , ruhunuza şifa bulduracak, beyninize sükût'u armağan edecek , varlığınıza değer katacak çok değerli dokunuşlar... Anlatımın naifliği , özü ve aktarımı gerçekten çok iddialı. Kendinize verebileceğiniz en güzel hediye bu kitaptır diyorum.
Kitapla ilgili anlatacak çok şey var tabiki, bu yüzden tek postun yetmeyeceğinin farkındayım. Alıntı ve içerik postları tekrar tekrar paylaşacağım. Çünkü bu değerin, siz değerli okurlar tarafından da farkına varılmasını ve kesinlikle istifade edilmesini istiyorum...
Bilgiyi edinmek ve onu işlevsel hale getirmek zamana , anlayışla ve güdülen meraka bağlıdır. 
Her Ay Okuyanlar Kulübü
-anlatımın naifliği-
“Önüne gelen her şeyin fotoğrafını çekmezdi Aslı. “Doğru kareyi bekliyorum,” derdi. Sonra aniden bir şey görürdü; bir kapı tokmağı, bir elektrik direği, kırık bir kaldırım taşı, benim görmediğim bir şey. Bir dizini yere koyup çömelirdi. Ağlayan bir çocuğun saçlarını okşarcasına şefkatle basardı deklanşöre. Onu seyrederdim. Bilirdim ki bu dünyada güzel olan ne varsa, o diz çöktüğünde başını eğiyor.”
Sayfa 39
