Artık sesim çıkmıyor, iyi de bu bir son mu sahiden? Yani “anlatıcı” olmanın sonu değil belki ama anlatma gücümün en önemli silahlarından birini yitirdim…
Doğan kitapKitabı okuyor
"Yılın annesi olamazdım"
Çok ünlü bir program yapımcısı o günlerde evde röportaj yapmak istemiş, ben kabul etmemiştim. Başsağlığı için geldiğinde kamerayla eve giremeyeceğini söyledim. Sadece kendisi girdi, biraz oturup gitti. O, hayattayken çalışmaları ve eğitimi dışında hiçbir televizyon kanalında özel hayatından bahsetmemişti. Ben de bir programa çıkıp O'nu anlatma hakkını kendimde bulmuyordum. Öyle bir gücüm de yoktu zaten… Aynı yapımcı telefonla arayarak 8 Mart 2001 tarihinde programına çıkmamı, "yılın kadını" seçildiğimi, ödülümü program sırasında vereceğini söyledi. Teşekkür ettim. Programa çıkamayacağımı uygun bir dille anlatmaya çalıştım. Yapımcı pes etmiyordu. Mayıs ayında tekrar "yılın annesi" seçildiğimi, çocuklarımla birlikte programına çıkmamızı rica etti. Ne yapmıştım da ben bu ödüllere layık bulunmuştum? "Eşinizi kaybettiniz, çocuklarınıza kol kanat gerdiniz, ayaklarınızın üstünde durdunuz… bu gibi sebeplerden dolayı" diye bir açıklama yapmaya çalıştı. Ne kadar çok insan var benim durumumda olan… Daha bin beter durumlarda… Gitmedim, gidemezdim… Utanırdım…
Sayfa 105 - Doğan KitapKitabı okudu
DÜNYAYA BiR BAKIN: Çocuklar "Bana masal anlat!" diye yetişkinlerin peşinden koşuyor, yetişkinler "Bana masal anlatma!" diyerek birbirini kovalıyor. Biz orta yolu nasıl bulacağız, çocuklarla nerede buluşacağız?
"Nasıl bir duygu bu hissettiğim, bize vücudunla göster, anlatma, göster."
Sayfa 1 - Psikolojik DanışmanKitabı okudu
Kendini insanlara anlatma tasası son bulunca, hürriyetin de kapıları açılıyor ardına kadar. Bir zindanda susuz gibi insan; bir başka mahkûm onu anlasa, sanki abıhayatı olacak. Fakat Rabbden başka birinin anlaması artık çok da önemli olmadığında, zindanın parmaklıkları kırılıyor.
Dedektifler ve olay yeri araştırmacıları bir sürü farklı ve görünüşte birbiri ile ilişkisi olmayan ipuçlarını alıp bunlardan tutarlı bir hikaye oluşturmak zorundadır, dolayısıyla hikaye anlatma becerisi önemli bir yetenektir; özellikle de kurbanın kendi hikayesini anlatamadığı cinayet soruşturmalarında.
Sayfa 49Kitabı okuyor
“Hikaye, güçsüzün silahıdır. Tıpkı Bin Bin Gece Masallarının da bize öğrettiği gibi, bir halife asla ama asla hikaye anlatmaz…”
Sayfa 30
Oysa insanlar birbirlerini çok sevdiklerinde alçak sesle konuşurlar ve çok çok sevdiklerinde, artık kelimelere de ihtiyaç kalmaz...
Sayfa 204Kitabı okudu
"Parıldayan gözlerimizle birbirimizin yanından geçtik, hiçbir şey söylemedik. Sessizlikle her şey söylenmişti..."
Sayfa 189Kitabı okudu
Ona gözleriyle değil, kalbiyle bakıyordu...
Sayfa 188Kitabı okudu
Kelimeler yalan bile olsa, gözler her zaman doğruyu söyler...
Sayfa 158Kitabı okudu
Gözler için boşuna "ruhun aynası" denmemiştir..
Sayfa 157Kitabı okudu
Sonunda ondan geriye kalan sadece güzel bir yağmur kokusuydu.
Sayfa 155Kitabı okudu
Gözlerle konuşabilen ruh, bir bakışla öpebilir de.
Sayfa 150Kitabı okudu
Derin gözleri var..
Sayfa 100Kitabı okudu