Sabahları yataktan çıkmama isteği ne kadar mutlu ediyorsa insanı o kadar mutlu uyanmak istiyorum bu sabah. Fakat olmuyor. Aylardan Ocak ve kış mevsimi şimdi. Hava buz. Kalbimi üşütüyor bu ağrılı soğuklar. Parmak uçlarımı acıtıyor, ağrısı hiç iyileşmiyor sanki yaralarımın. Uyuşturuyor zihnimin en dirilmiş yanlarını. Rayihası beyazlığın temizliğinde saklı kar yağmakta epeyi gecikiyor. Öleceği hissi veriyor şu kemikleri sızlatan ateşli hastalıklar. Şairin dediği gibi kara bir kış hikâyesi bu. Sanırım öyle de olacak. Hangi iklim mevsimini üşüyerek yaşamak ister ki? Anlamıyorum. Niye en çok kalbi üşür ki insanın?
Mihrimah/ Bir kadının günlüğü