Bir zamanlar anlamını çözemediğim bir söz dönüp dolaştı beynimde.
'İbrahim, gönlümü put sanıp da kıran kim'
İçimden mutluluklar taşarken denk gelmek, belki talihsizlikti. Çünkü bu dizeler hüznün dizeleri. Hiç oturup da araştırmadım da kimin sözüymüş diye. Ben kimden duyduysam, ilk nerede gördüysem o kişiye ait oldular. Sonra.. Sonra kayboldular..
Uzun zaman geçti.
Akışına bırakıyoruz, olması gereken oluyor. Üşenmemek çok önemli.
Bir yerde okumuştum şimdi hatırlamıyorum, ' Hüznümün sebebi üşengeçliğimdir. ' gibisinden bir şeydi. ( Gerçekten okudum, uydurmuyorum.) Bir boş vaktimde üşenmedim ki ne zaman - neyse yapayım - diyerek bir işe başlasam mutlaka güzel neticeler almışımdır. İlçe kütüphanesine gittim ve şiir raflarında gördüm.
'İbrahim, gönlümü put sanıp da kıran kim'
Tabi bu sefer nerede mutluluk? İşte tam okunması gereken anda karşıma çıkmıştı.
Önce Asaf Halet Çelebi hakkında bilgi edineyim dedim. Edinmesem de olurdu. Benim şiir defterime girecek harikulade bir mısra vardı orada.
Sadece bunun için bile sevebilirim seni..
Sevgiyle kalın.
