doğu mistisizmi, mevlevilik, ruhun sinir uçları, geleneğe karşıtlık, biliçaltı, psikanalitik bakış açısı, anlamsız görünen manalı ifadeler... bu dünyadan bir asaf halet çelebi geçti.
haldun taner onu şu sözlerle anlatır. "yakasına çiçek takıp kökünü mendil cebine yerleştirdiği küçük bir şişenin suyu ile beslemesi, kocaman bir gülsüz gezmeyen oscar wilde'in dandliğini anımsatıyordu. asaf halet, böylece, ciddiye alınmaktan çok, insanı bohem renkliliği ile gülümseten bir çağrışım oluyordu."
zamanında bu şiirleri yazarken her ne kadar eleştirilse ve anlaşılamasa da, günümüzde kendisinin bazı çevrelerce anlamlı bir yere sahip olduğuna kanaat getirebiliriz.
şiirlerinde budizm, mevlevilik öğretilerine sıkça yer veren çelebi, kullandığı -anlamlı veyahut anlamsız- yer yer latince, fransızca, farsça ifadelerle şiirlerine ayrı bir hava katmıştır. ki ona göre şiir "sesletim" ile daha çok ilişkilidir, dolayısıyla şiirde anlam peşine düşmek nafile bir çabadır. örneğin kilise adlı şiirinde yer alan yabancı ifadeler bir anlam ifade etmese de, çelebi'nin o ifadeleri orada kullanmaktaki amacı kilise ortamının okuyucu tarafından deneyimlenmesidir.
nedense çelebi'nin 'kedi' adlı şiirini çocukluğunun iç burukluğunu anlatmak için yazdığını düşündüm:
"benim küçük bir kedim vardı
ahmak bir ayak ezdi
benim en güzel çocukluğumu
ahmak bir ayak ezdi."
ben şiirler arasında en çok mâra, cüneyd ve kunâla adlı şiirlerini beğendim. altını çizdiğim ve kendimce anlamlı bulduğum birçok satır da elbette ki olmadı değil.
iyi okumalar diliyorum. şiirle kalın.
