Ben ne okudum, bu nedir böyle, gerçekten kelimeler akıp gidiyor mu bana mı öyle geliyor gibi tuhaf düşüncelerle okuduğum, beyin yakan bir kitabın yorumuyla merhabalar. Aslında yorumuyla dememem gerek zira bu kitaba yorum yazabileceğimi hiç sanmıyorum.
Rasim Özdenören severim, çok severim hem de. Tüm kitaplarını okumak gibi bir hayalim var, benim için epey kıymetli bir kalem. Genelde denemelerini okuyorum. O sarsıcı, düşündürücü fakat bir o kadar da açık (en azından benim için) kaleminin ardından bu kitap resmen beynimi yaktı.
Hikayeler ne olay ne duruma bağlı kişiler, karakterler üzerinden verilmiş. Sanki yalnızca ruhlar var; biz de onların hatıralarını, düşüncelerini okuyoruz. İnsan zihni kadar karışık, karmaşık bir şekilde akıp gidiyor fikirler. Hepsi ortada ama bir o kadar karışık. Bir insanın aklını okumaya çalışmak kadar çetrefilli. Ne ara başladım, ne ara bitirdim, neler okudum hatırlayamıyorum bile. Beni bir hayli sarstı. Üzerinde düşüneceğim hissiyatlar kaldı bana daha çok. Ölümü, fakirliği, yalnızlığı, anlatamamayı hissettim ziyadesiyle. Yorum yazmak hakikaten zor.
