Bora hep en iyisi olmak zorundaydı, başka türlüsünü kabullenemiyordu. En güzel giyinen en çok bilen, en cok gezen gören ve en çok çalışan. Öyle büyük bir egosu vardı ki, etrafın yaşananlar ve yaşattıkları ile duyarsızdı. Esini kızını geride bırakmış, kızının mutlu olmasından çok kızı için mutluluk sebebi olmayı isteyebilecek bir adam.
Bora tiyatroda en iyi olmak hep alkışlanmak ve ölse dahi hep hatırlamak istiyordu. Bora' nın kendinden üstün gördüğü gözünde büyüttüğü tek bi kişi var. Ayhan Bora'nın yıllar önce konservatuarda sahne dersi hocası, şimdilerde ise oyun yönetmeni. Bora için onun onayını almak çok mühimdir. Neredeyse yirmi yıl sonra ilk karşılaşmaları Bora' nın beklediği gibi olmaz. Bora yıkılır, gençliğin verdiği saflıkla ona hayran olduğunu aslında Ayhan'ın boş bir adam olduğunu düşünür ve ona olan siniri nefreti kıskançlığı birbirine karışır. Ayhan' ı tanıdıkça kendini tanımaya başlar. Ondan nefret ettikçe asıl kendisinden nefret ettiğini fark eder. O nefret öyle büyüktü ki ...
"Şu dünyadaki en kötü adam benim" diyecek kadar...
Yazarımız öyle gençki nasıl gurur duydum bir bilseniz, yeni nesil harika geliyor. Kapak da yazarın yasını okumasam asla inanmazdım şimdiden kusursuz bir kalem yolu açık zaten dilerim okuru bol olsun
Enes Tuncer sayesinde okuduğum bu kitaba inceleme yazmamak mümkün değil. :)
Böylesine güzel bir yazı diline sahip olmak, her daim ezilen kesimin sesi olmak, yarattığı eserlerle çoğu kez başı derde girmiş dahi olsa da asla ideallerinden vazgeçmemek her
