Bir gecede tek nefesle okuduğum güzel bir roman. Her cümleden çıkarılacak bir sürü anlam nasıl yorumlayacagimi bilemedim.İncelemeye nerden başlasam, nasıl anlatsam bilmiyorum. Ama kitabın isminin nereden geldiğini söyleyip başlayalım o zaman. Kitabın ismi Allah'ın Vadi-i Mukaddes'te Hz. Musa'ya ateş ağacı olarak görülmesinden dolayı ve kitabın son bölümünde konuyla bağlantılı olarak ele alınmasından geliyor. Samiha Ayverdinin ilk okuduğum kitabı.
Musa'nın Allah tarafından, o an en çok ihtiyaç duyduğu şey ile karşılandığını anlatir. Çok soğuk ve karanlık bir gecede yalımlı bir ateş! Ateş ağacı olarak tavsif olunur bu ağaç ki kitaba isim olmuştur. Ateş insanı ilahî olana çeker! Pervâneleri hatırlayın: âteş-i aşkı. Hz. Musa ve Hz. İbrahim'in ateş ile olan imtihanını düşünün. Cemil içindeki ateşi diri tutmak için İstanbuldan Bursaya gitmiştir. Juliette ise hiç beklenmedik bir anda ateşin hakikati ile karşılaşmıştır. Ateşi aşka, aşkı ateşe eşitleyen denklem yürek yangınının formülünü verir. "Leylâ'dan Mevlâ'ya" denilerek formülize edilen bu irtibat insanın varlığında yankılanan bir hakikattir. Aşk maddî olanı eritip ardındaki mânâya vasıl olma çabasıdır. Yazının başına aldığım Hâşim'e ait âteşîn mısralar, aşkın iki unsuru olan âşık ile mâşuk arasında câri olan hakikatin ilk durağıdır. İtiraf edeyim Cemil ile Juliette'yi okuyunca aklıma Ahmet Yüksek Özemre'nin Nuran'ı geldi...Ne güzel anlatmış Samiha Hanım. Saf, duru...İçimizde bir yerlerde uyuyakalan bir hissi tatlı bir bûse ile uyandırdı.
İskender Pala
Od
