üst seviye postmodernizm içeriyor. Kitapta 14. bölüme kadar birbiriyle alakası olmayan fantastik ve gerçeküstü olaylardan bahsediliyor. Sonrasında, kitap daha ilgi çekici olmaya ve gerçekçi bir konu üzerinde durmaya başlıyor. Bana kalırsa, bu kitabı okumaya 14. bölümden başlanmalı. Yoksa ne anlatıldığını anlamlandıramayınca, kitabı bırakmak çok olası. Kitabın konusu, bir yazarın yazmaya başlamadan önce hangi hikayeyi yazacağına karar veremeyip aklındakilerin hepsini kağıda dökmesinden oluşuyor. Son iki bölümde (18. ve 19.), asıl yazmak istediği konuya başlıyor ve bu konu bana göre efsane. Hatta, kitabın bütün bölümleri keşke sadece bu konu üzerine yoğunlaşsaydı. Son iki bölümdeki konu, kitabın değerini yücelterek baştan başlama isteği uyandıracak kadar muhteşem. Üstelik kitabın son cümlesi yarım kalıyor ve kitabın ilk sayfası açıldığında cümlenin oradan devam ettiği görülüyor. Kitabın bitmeyişi ve başa döndürerek yeniden okumaya yöneltmesi oldukça heyecan verici ve ilginç bir teknikti.
Hasan Ali Toptaş Denizlili ve tam manasıyla bir beyefendi. Söyleşilerinde sakin ve iyi niyetli konuşmaları ile naif kişiliğini belli ediyor. Hiçbir şekilde popülarite uğraşısı olmadan, kitaplarının henüz kendisi hayattayken baskı sayısının yüksek değerlere çıkarak, yabancı dile de çevrilmiş olması ve önemli bir Alman gazeteci yazar olan Stefan Weidner tarafından "Sadece Hasan Ali Toptaş okumak için bile Türkçe öğrenmeye değer" denmiş olması, bu yazarla tanışmak için yeterli nedenler bence.
