Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
“Hiçbir durumda, kişi kendi sınırlamalarından bir erdem çıkarmaya çalışmamalıdır.”
“Bırak bizi, sen hep aşkımızın dışındaydın.”
Romanın biçiminin, metnin süreçleri ve ilerleyişi üzerine örtülü bir yorum olduğuna inanıyorum. Yapısal olarak Ishiguro'nun en cesur romanı olabilir. Yazmak çok zor olsa gerek; düzyazı havadan daha hafiftir. Özellikle ayrışma durumlarını kullanımı açısından Ishiguro'nun en Kafkaesk romanı gibi geliyor bana. Kafka'nın "Ceza Kolonisinde" adlı eseri özellikle aklıma geliyor.
Anlatıcı, uluslararası üne sahip bir piyanist olan Bay Ryder, isimsiz (muhtemelen Alman) bir taşra şehrinde bir otele yerleşir. O, kasabanın gri sakallıları tarafından algılanan bir düşüşü tersine çevirmek için geliştirilen bir sivil etkinlik ve konserin parçası olmak için oradadır; bu, belirli bir şekilsiz kişisel tatminsizlik duygusu dışında hiçbir zaman gerçekten tanımlanmaz. Kasabanın teselli bulamayan halkı, geçmiş yaşam tarzı olarak algıladıkları şeyi yeniden ele geçirmek istiyor. Trajik olan ise bunu asla başaramamaları. Birinin Bay Ryder'a söylediği gibi:
Belki bir zamanlar sahip olduğumuz mutluluğu yeniden keşfedeceksek, her birimizi bekleyen zorlu çalışma konusunda bizi uyaracaksınız. (syf115)
Son not:
Kitap bana biraz Knut'u hatırlatıyor. Hamsun'un Gizemleri : Burada Hamsun'un benzer temalara değinmeyen dengesiz sesi, Ishiguro'nun sürrealist dolambaçlı yollarına yakın görünüyor../
Kaderi zorladığımı düşünerek sustum...
~~~Onlar sadece bir gürültü, garip ritimlerden oluşan bir girdap duyuyorlar. Belki bunca yıldır bir duygu, bir anlam işittiklerine kendilerini inandırmışlardır. Ama işin doğrusu, hiçbir şey işitmedikleri~~~
"Avunamayanlar" Ryder'ın Belediye Konser Salonu'nda vereceği bir konser (muhtemelen hayatının en önemli konseri) için
Günden Kalanlar'ı ikinci okuyuşum. İlki sanırım yazar nobel edebiyat ödülünü aldıktan hemen sonraydı. O zaman kitabı o kadar çok sevmiştim ki geçen sürede kitabı özlemeye başladım, hani burnumda tüttü derler ya öyle.
Bu ikinci okuyuşumda da büyük haz aldım ve yine kitabın sonunda belli belirsiz ince bir sızı kaldı yüreğimde.
Yazarla bu kitabıyla tanışmış, sonrasında Uzak Tepeler ve Avunamayanlar'ı okumuştum. Avunamayanlar'a bayılmıştım.
Bu üç kitabın üçü de birbirinden öylesine farklı ki, sanki herbirini başka biri yazmış. Bu yönüyle Ishiguro'nun çok özel bir yazar olduğunu düşünüyorum.
Sağlıkla ve kitaplarla kalın...
avunamayanları bitirdim ve çok sevdim. kahramanımız kim ne yana çekerse o yana gidiyor, ne isterse onu yapmaya çalışıyor. bir bakmışsın konser salonunda bir bakmışsın çayırlarda:) hep çok nazik ama nedense sophie'ye patlıyor arada:)
kitabın başlarındayken; rüyada gibi geçen bu hal, benim çok hoşuma gitmişti. göremeyeceği şeyleri görüyor, olamayacağı yerlerde oluveriyor, yanındaki bir var bir yok. evet aynı şeyi farklı şekillerde defalarca yazmaya üşenmiyor yazarımız. ama bu da hikayenin geçtiği doğaüstü atmosfer için olağan geldi.
kitabın yarısına kadar ben de sonunda mantıklı bir yere bağlanır bu hikaye diye düşündüm. mr ryder , ya alzheimer hastası ya da rüya görüyor. fakat bağlanmayacağını ikinci yarıda anladım. kitabın sonuna kadar kargaşa, heyecan sürdü. bıkmadan usanmadan olanlara şaşırdım:) ama sonunu çok sevdim. amaannn boşver onu bunu da, kahvaltı yapalım gezelim her şey geçer:)
yazarın okuduğum üçüncü kitabı. ortak özellikleri var elbette. mesela günden kalanlarda olduğu gibi nezaket, ciddiyet, ölçülülük karakterlerimizin ortak özelliği. uşak, otelde çantaları taşıyan görevli gibi hizmet sektöründe çalışan karakterlere dikkat çekilmiş. unutkanlık esas mesele gibi. ama yazarın üç eserinin yazım tarzları çok da farklı. avunamayanlarda olağanüstü durumlar ön planda. yazar benim için merak uyandırmaya devam ediyor diyebilirim.
Kazuo Ishiguro geliştirmiş roman sanatını...
AVUNAMAYANLAR
Kazuo Ishiguro; 540 sayfa
Devrettim AVUNAMAYANLAR başlıklı, değişik bir nesir anlayışıyla kaleme alınmış bu romanı. Roman, dedim ya aslında romanüstü, romanlar-üstü bir metindi benim okuduğum. Kesinlikle "roman" sınıfına alamayacağım lakin romandan biraz daha farklı bir haz aldım bu eserden. Bir arkadaşımın Avunamayanlar
En sevdiğim yazarlardan Kazuo Ishiguro’ nun “Avunamayanlar” kitabı ile geldim.
Ünlü bir piyanist Ryder, isimsiz bir şehre resital vermeye gelir. Ama bölük pörçük hafızası ile bu piyanist ve ondan bitmeyen tükenmeyen beklentileri ile bu şehrin insanları, okuru adeta sıkıntılı bir rüya görüyormuş hissine sokuyor. Hani bazen rüya görürsünüz, gitmeniz gereken bir yer vardır ama ayaklarınız adeta bataklığa saplanıyordur ve gideceğiniz yere gidemezsiniz; işte bu kitabın verdiği his o his. Ryder bir yerlere yetişmeye çalışıyor ama sürekli o veya şu sebepten engelleniyor şehrin insanları tarafından ve yetişemiyor işte oralara. Akıntıya kendini kaptırmış gibi oradan oraya savruluyor. İki saniye önce ilk kez gördüğü kadının karısı olduğunu anlıyor mesela ama hiç de sorgulamıyor bu absürt durumu, akışına bırakıyor. Bu da aslında Ryder’ın tüm bunları gerçekten yaşamadığı ve rüya gördüğü izlenimini bıraktı bende.
Ayrıca piyanistimizin ailesiyle olan iletişimsizliklerini, yüzleşilemeyen sorunlarını farkediyoruz. Başından sonuna kadar arayıp bulamadığı annesi, babası, bir öfkelenip bir özlem duyduğu karısı, sarılmak istese de terslemekten başka bir şey yapamadığı minik oğlu…
Kitap, yazarın diğer kitaplarına nazaran daha kalın hatta okuması sıkıntılı bir kitap olsa da etkileyici ve tatmin ediciydi. Düz bakarsak sonu oldukça sıradan bitiyormuş gibi görünse de ucu kesinlikle açık bir kitaptı. Daha önce yazarın diğer kitaplarında da olan bu ucu açıklık, adeta yazarın elimize kalemi verip boşlukları doldurmamızı istemesi, benim sevdiğim bir tutum. Bu kitapla ilgili de kendimce bir kaç teorim yok değil.
Belirsizliklere hiç tahammülüm yok. Ne olacaksa bir an önce olsun istiyorum. İyi veya kötü bir sonuç istiyorum hep. Sanırım sırf bu alışkanlığımdan arınmam için karşıma bu kitaplar çıkıyor ve ben sonunu az çok tahmin etsem de herşeye rağmen bu kitapları okumayı seçiyorum. Bir çeşit törpülenme belki de bir döngü.
Kesinlikle okunası.
Amazon'da gezinirken adının Tutunamayanlar'a benzemesinden ötürü dikkatimi çekmişti. E bir de yazarın adı bir Japon ismi olunca biraz daha ilgilenmiştim. Biz de bir Uzak Doğu merakı vardır malum. Fakat İngiliz vatandaşıymış. Neyse işin şakası bir yana, bir hikâye kitabı ile bu romanı almıştım. Şimdi her ikisi de bitti ve ben her ikisini
Avutmuyor hiçbir şey
Bazı satırlarında takıldığım, bazı satırlarında ağladığım, çoğunda modern zamanın her şeyi nasıl tükettiğine şahit olduğum roman. O kadar çok halledilmesi gereken şey var ki gün sonunda hiçbir şey halledememiş uykuya dalıyor insan bir koltukta. Ait olamayış, geçmişte takılı kalışa bir savunmamıydı acaba dedirtiyor baş kahramanın hatırlamakta zorlanan hafızası.. Son cümleyi okuyunca yutkunup duvarda bir noktaya dalıyorsunuz sonra aklınıza halledeceğiz işler geliyor ve yarım kalıyor o an, tıpkı romandaki gibi..
İçimde büyük bir boşluk hissi var
Merhabalar
An itibarı ile Ishiguro’nun Uzak Tepeler’ini bitirmiş bulunuyorum. Duygularım karmakarışık. Ishigura’dan okuduğum ilk kitaptı, açık söylemek gerekirse ikincisi için çok büyük övgüler almam gerek.
Kitapta yoğun bir savaş sonrası travması ve göç travması duygusu hakim. Her ne kadar Nazagazaki’de olanları anlatmasa da çok bilinen bir olay
Dünyaca ünlü piyanist Ryder konser vermek için bir Avrupa şehrine gelir. Gelir gelmez halkın ilgisi ve takdiriyle karşılaşır. Fakat Ryder şehre neden geldiği, programı gibi birçok konuda hafıza kaybı yaşamaktadır. Kendini hiç tanımadığı insanların garip talepleri karşısında bulur. Herkes ondan kişisel bir şeyler istemektedir. Ayrıca geçmişinden tanıdığı arkadaşlarıyla karşılaşır şehirde. Kısa sürede kendini kontrol edemediği olayların içinde bulur.
Avunamayanlar, romanın kahramanının hayatının kontrolünü kaybedip, geçmiş ve gelecek arasında sürüklendiği sürreal bir hikaye. Ishiguro’nun şimdiye kadar okuduğum en güzel romanı sanırım. Tam bir başyapıt. Çevirisi çok iyi; Roza Hakmen neden Roza Hakmen bir kere daha anladım.
Ishiguro ise her romanında şaşırtmaya devam ediyor. Çok sade bir anlatımı var ve kesinlikle kendini tekrar etmiyor. Merakla diğer romanlarını okuyacağım.
Ballı yumurta
Birçok çeşit roman okuyup yeni tarz arayanlara. Tamamen rüya yapısına göre yazılmış, okuması lezzetli, ucu açık bir hikaye. Seven çok sever, acemiler hiç sevmez.
Hani bazı kitaplar vardır, bir konuyu, bir akımı anlamak için okumanız gerekir ya; işte bu da o eserlerden birisi. Bu kitabı okuduktan sonra Sürrealizmi daha iyi anlayabilir, örneğin S.Dali'nin eserlerini ve karakterini daha iyi kavrayabilir, O'nun La Casa De Papel' deki bir karakter olmadığını öğrenebilirsiniz.:)
Booktuberlar Ishiguru' nun bu eseri ile literatüre başlamanın pek uygun olmadığından söz etseler dahi, ben kitapkurtlarına bu sözlerin pek etkisinin olacağını zannetmiyorum.
Kitabın konusuna gelince; pek spoiler vermemeye gayret ederek ufaktan konuya giriş yapayım.
Bir konser vermek üzere bir şehre gelen piyanist Ryder isimli karakterin hep bir yerlere yetişmesi gerekip, hep birileri tarafından sürekli engellenmesi çerçevesinde gelişen olayların çok katmanlı ve metaforlarla gelişen hikayesini okumaya hazırlanın. Bir de bu adamın belleksiz olduğunu düşünün. Katmanlar arasında o kadar çok dolaşıyorsunuz ki, bir süre sonra konuyu kaçırma tehlikesi baş gösteriyor. Ancak yazar heyecan dozunu o kadar iyi ayarlamış ki, kitap sürükleyici hale geliyor.
Ryder'in sevgilisi, eşi (her ne derseniz) Sophia, oğlu, arkadaşı (her ne derseniz) Boris, Sophia'nın babası otel bavul taşıyıcısı Gustav, otel müdürü Hoffman, eski orkestra şefi şimdinin kentin ayyaşı Brodsky, Brodsky'nin karısı Mrs. Collins, vd.kendi hayatları, hayalleri, düşünceleri ile dolu çok katmanlı bir roman. Zevkle okudum. Tavsiye ederim. Keyifli okumalar dilerim.