Bahçenin kenarından geçerek yukarıya, Arnavutköy’ün tepelerine doğru yürürken burnumuza hãlã menekşe kokusu geliyordu. Altımızda bir Mayıs gününü bırakarak Şubat ayını yukarıda kamçı gibi bizi bekler bulduk. Say:149
Sabahın 4.30’u. İnsan sesleri sessizliğin içine düşüyor. Karanlığa bol bol duman fışkırtan meşalelerin geceye yaptığı te’siri
“Oralarda aşk vardır evladım. Orada aşk birdir, biredir. Buradaysa ancak onun taklitleri gezer. Orada aşk gökyüzünü mesken tutarken burada sokaklarda, caddelerde gezer.”
Umut senin içinden gelir,
Dileklerse sadece sihirdir.
Dilekler sahtedir, umut gerçektir.
Umut kendi sihrini yaratır.
Ah benim sevdasında bencil,
Yüreğinde sağlam sevdiğim..
Aklıma gelişini seveyim;
Ne güzel de darma duman ediyorsun beni.
"...sapa bir yerindeyim umutsuzluğumun..
ağaçlar bütün duman
eğer bulabilirsen ölü bir kar getir
beyazlığı kalın bir su gibi uzayan..."