Gerçeği, büyük adamların ona baktığı ışıkla görmeyi öğrenmeliyim.
Sayfa 58Kitabı okuyor
Dikenli yollar...
Kavramlar ve ahlâkî ilkeler yere saçılmış toplu iğneler gibiydi; insanı yürümekten, oturmaktan, hatta yemekten korkar hâle getiriyorlardı.
Sayfa 45Kitabı okuyor
Zihnim kadim bir hayalet gibi dünyayı dolaşıyor ve yıkımın, karışıklığın yarattığı olanca değişime rağmen onu eskiden olduğu haliyle tekrar inşa etmeye çalışıyor.
Sayfa 41Kitabı okuyor
"Ruhların da siması vardır; birine uyan diğerine hiç yaraşmayabilir."
Sayfa 34Kitabı okuyor
Kadınlardan daha cılız fikirlere sahip olmaları, buna karşılık, fikirlerin etkili olmadığı bir toplum ve ev hayatında cankurtaran rolü üstlenmeleri beklenirdi.
Sayfa 29Kitabı okuyor
"Değiştiremeyecek olduktan sonra, söylemenin ne yararı var?"
Sayfa 408 - Yapı Kredi Yayınları / 4. BaskıKitabı okuyor
"Olabileceğimiz kişi olmak için asla çok geç değildir."
GEORGE ELIOT
Sayfa 174Kitabı okudu
İki insan arasında güvensizliğin yarattığından daha büyük bir yalnızlık var mıdır?
Sayfa 497Kitabı okuyor
..sanırım bir insanın yiyeceği en sert taş, gerçeğin ta kendisidir.
Sayfa 442Kitabı okuyor
George Eliot
“Etkileme gücümüze saygı duymalıyız. Başkalarının hayatımızı ne kadar etkilediğini biliyoruz, o zaman bizim de başkaları üzerinde etkimiz olacağını unutmamalı.”
"Her kadının birtakım amaçları olmalıdır, yoksa bir canavara dönüşür."
George Eliot, Daniel Deronda
…tamamen haklı olduğunuza inandığınız bir tartışmadan soğukkanlılıkla geri çekilmek evlilikte, felsefede olduğundan daha sinir bozucudur.
Sayfa 341Kitabı okuyor
"Hepimiz her şeyden habersiz kendi dünyamızı kurmakla meşgulken, varlığını rahatça sürdürdüğü yerden uzun zamandır gözlerini dikmiş sanki gizli gizli bizleri izleyen herhangi bir olguyla aniden karşılaşınca, kendimizi aşağılanmış gibi hissederiz."
Sayfa 388 - Yapı Kredi Yayınları / 4. BaskıKitabı okuyor
Bir insanın kendinden memnun olması vergisiz bir tür malvarlığıdır ve onun değer kaybettiğini görmek hiç hoş değildir.
Sayfa 214Kitabı okuyor
George Eliot, çektiği onca sıkıntıdan, ancak kendisini St. John's Wood'da izbe bir eve atarak kurtulabilmiş ve insanların onu kınayan bakışlarının gölgesi altında kalma pahasına oraya yerleşmişti. "Şunun iyice bilinmesini istiyorum ki," diye yazmıştı, "davet edilmeyi beklediğini açıkça beyan etmeyen hiç kimseyi buraya beni görmek için asla davet etmeyeceğim." Öyle ya, bir günahkâr değil miydi o? Evli bir erkekle yaşamıyor muydu ve onu öyle görmek hasbelkader ziyaretine gelmek isteyen Mrs. Smith'in ya da falancanın iffetine halel getirmez miydi? O yüzden de, toplumun kurallarına boyun eğmeli ve “dünya denen şeyden kopuk” bir yaşam sürmeliydi. Ama aynı dönemlerde, Avrupa'nın öbür tarafında, falanca çingeneyle ya da filanca soylu hanımefendiyle özgürce yaşadıktan ve savaşlara katıldıktan sonra, sıra kitaplarını yazmaya geldiğinde işine müthiş şekilde yarayacak olan türlü hayat deneyiminin içinden dilediğini sansürsüz ve engelsiz olarak seçip alabilen genç bir adam yaşıyordu. Şayet Tolstoy isimli bu adam, Priory'de evli bir kadınla “dünya denen şeyden kopuk” gözden ırak bir yaşam sürmüş olsaydı, toplumun vermek istediği ahlak dersi onu ne gibi yüce duygulara ulaştırırsa ulaştırsın, Savaş ve Barış'ı yazması belki de mümkün olmazdı, diye düşünmeden edemedim.
