"Gülüp eğlenmeliydim,
Su gibi akmalıydım şu yaşımda,
Oysa ağır ağır düşünüyorum geleceği...
Kaç gecem daha böyle uykusuz geçecek?
Beni felaketler değil düşünmek mahvedecek."
Umut
Hani hep diyoruz ya
Umut diye haykırıyoruz
Ne güzel bir kelime değil mi
Sadece dört harfe sığdırıyoruz
Daha doğrusu o dört harfte buluyoruz
Yarınımızı, aydınlık günlerimizi
Yakacağımız devasa ateşin etrafında
Oluşturduğumuz zafer çemberinde
Zılgıtlarımızla, halaylarımızla
Anlatmaya çalışıyoruz
Halay başının hareketleriyle haykırıyoruz
Bakın işte biz kazandık
Bu halay, o dört harften oluşan
Dünyanın en güzel kelimesinin eseridir
Ve o kelimenin sıcaklığında
Bazen serinliğinde devam ediyoruz
Bakıyoruz, gelecek olan daha güzel yarınlara
M.Ç
- Hani yarınlar daha güzel olurmuş diyorlardı Olric . Bu yaşadığımız gün de dünün yarını değil mi ?
- Kandırıyorlar efendim , kandırıyorlar ....
Bugünü yaşıyoruz.
Her saatini kıymetini bilmeden pervasızca taşıyor yarınlara, ardımıza habersizce hasret bırakıyoruz.
Özleyeceğiz.
Ne olursa olursun fark etmeksizin geçmişi gözleyeceğiz. Belki kazandıklarımız daha fazla olacak. Yeni insanlar, yeni yerler, yeni hayatlar göreceğiz ama kaybettiklerimiz hiçbir zaman geri gelmeyecek. Şuan yaşadığımız günün, yarın adı özlem olarak anılacak. Yıllar sonra ne kadar iyi veya kötü bir hayatımız olsa da elimizdeki fotoğraflara, aklımızdaki hatıralara ve gönlümüzdeki insanlara bakıp derin bir çaresizlik çekeceğiz. Tüm dünya tek parmağımızın ucunda olsa da o günlere geri dönemeyeceğiz. Buna rağmen bugünün kıymetini bilemiyoruz. Hayattaki en değerli şeyin zaman olduğunu unutuyoruz.
Yıllar pazarlık kabul etmiyor.
Her gün eksile eksile, eskiyoruz. Hangimizin dilinden düşmedi ki nerede o eski günler cümlesi. Hangimiz duymadık büyüklerimizden, geçmişi vefa çiçeklerini. Hangimiz özlemedik, hangimiz sevmedik, güzel atlara binip giden o saatleri...
