Eski günler...Derin izler bırakan hatıraları ömrüm boyunca unutamam diyordum.Limon kokan o oda ve sokaklardan bahsediyorum.O öğleden sonra vaktinde o hatırların sahibi yad ederken o hatırları, anımsamakta çok zorluk çektiğimi şaşırarak farkettim.Kişilerin isimlerini seçemiyordum.Biraz düşünüyordum.Bir isim söylüyordu bana . kimdi o ?Hafızamı
Şimdi Dünya...
Sen evden çıktın ya, eşik önünden aktı, pencere ardından koştu. Kalabalık içinde yabancı kalma diye aynadaki gülüşün, kâküllerindeki rüya, sandıktaki kokun, üstüne gökyüzü oldu. O uzak, soğuk, kocaman şehir birden ev içine döndü. Ben titreyerek baktım ardından. Kötü bir yalnızlık seni incitmesin diye avuçlarındaki hayat çizgisinden sessizce öptüm.
…
Şimdi odası neredeyse kapkaranlık. Yalnızca uzakta yanan sokak lambasının ışığı içeri süzülüyor. Şimdi artık "yabancı bir toprak"ta mı yoksa kendi bahçesinde mi öleceği umurunda değil. Pencere kenarına çıkıyor, pencere kanadının kirişine tutunuyor ve son bir kez daha aynadaki gölge gibi yansımasına bakıyor. Kendisini sevimli buluyor. Kararlılığına bir parça pişmanlık karışıyor. "İşte bitti,” diyor sessizce ve ayağı daha pencere kenarından ayrılmadan öldüğünü hissediyor.
Sayfa 52
"Bunlar, dişsizlerin acı çekmemesi gibi idrak açısına yabancı,ne biçim insanlar?..."
