“Nasıl ölü olabilirler, ben burada sağken.”
“A, evet, sen sağsın; çünkü şimdi kendini görmüyorsun. Ama aynanın karşısında iken, kendine baktığın anda artık sağ değilsin.”
“Peki niçin?”
“Çünkü kendini görebilmek için içindeki yaşamı durdurmak zorundasın. Bir fotoğraf makinesinin karşısında durur gibi. Poz alırsın. Poz almaksa bir anlığına bir yontuya dönüşmektir. Yaşam sürekli olarak devinir ve hiçbir zaman gerçek anlamda kendi kendini göremez.”
Sayfa 204
Dünya dışarıdaydı ve her şeye kayıtsızdı ama önemi yoktu. Milyonlarca insan vardı dışarda, köpekler, kediler, sincaplar, binalar, sokaklar ama önemsizdi. Sadece bir baba, ustura kayışı, banyo ve ben vardım. O kayışı usturasını bilemek için kullanırdı ve sabahın erken saatlerinde aynanın karşısında sabunlu yüzü ile traş olurken ondan nefret ederdim.
Sayfa 51Kitabı okuyor
ölmüş babamın takımı üzerimde
aynanın karşısında ayakta
ölmeyi bekliyorum
ben de
"Mutlu ya da tasasızken, aynanın karşısında birisi olurdun. Üzgünken ise, birisi olmaktan çıkardın: Yüz çizgilerin silinirdi, alışkanlıktan "ben" dedigin seyi tanırdın ama sana bir başkasının baktığını görürdün orada.."
Uzun süre önce bir gün, bir boy aynasının karşısına geçtim ve yansımamın karardığını, yumuşadığını, sonra da geriye çekilirmiş gibi olduğunu gördüm. Sanki zihnim dünyaya kapanıp onu dışarıda bırakmıyordu da ben dünya üstünden yok oluyordum. Koridorda aynanın hemen karşısında kalan kapının pervazına tutundum, ama sonra bacaklarım çözülüverdi. Yansımam, kendi gözlerimden bile silinen bir hayaletten ibaretmişim gibi benden uzaklaşarak karanlığa karıştı.
