''Aşk nedir? Aşk hakkında yüzlerce tanımlama yapılmış ve yapılmaktadır. Fakat aşkın tanımları arasında bana, en derin, en iyi görüneni şudur: ''Aşk, yalnızlığın doğurduğu; yalnızlık da aşkın doğurduğudur.'' Yalnızlık, bir insanın etrafında kimsenin bulunmaması; kimsesiz biri olması anlamında değildir. Eğer bir kişi, intizar, bağlılık, çaba, bağlanma arzusu ve kavuşma isteğini derinden derine duymuyorsa; tek başına, yapayalnız olana oranla, daha -yalnız- değildir. Bunun aksine, içinde böyle bir kavuşma, bağlanma ve mutluluğu duyan fakat ondan ayrı düştüğünü, ona uzak kaldığını hisseden biri -yalnız- kalmıştır. Hem de toplumun kalabalığında yalnız.''
Sevgi ha deyince oldurulan bir şey değil, olan bir şeydir; varsa vardır, yoksa yoktur. Birini ya da bir şeyi seviyorsak gerektiği için değil sevdiğimiz için seviyoruzdur. 'Sevgi' kavramı gerekliliklerin dışında bir kavramdır.
Sevmek bir bağlanma biçimidir, bir dünyaya yerleşme biçimidir, bize uygun olanı saptayarak onunla dünyayı yeniden kurma biçimidir.
Özellikle umut, konuştukça büyür, aşar sizi, kentinizi de, ülkenizi de aşar: yeryüzüne bir elektrik akımı gibi geçer umut.
Her insan yeryüzüne eklenen bir sorumluluktur: doğumla birlikte. Çünkü insan bir sorumluluğu yüklenerek geldi yeryüzüne + bir varoluş sözleşmesi bu = İNSAN YARATILDI.
''Korku'' derdi, ''bir arkadaş gibi yanında olmalı insanın'' derdi, ''umutla dengelemek için: içimizi.''
Çağdaş insanın, büyük bir eksikliği de kuşkusuz şurda: günüyle tarih arasında bir bağ kurmamasında, belki kuramamasında ilençli kavimleri hiç usuna getirmemesinde, belki getirememesinde Kutsal Kitap'la varlığını doldurmamasında, yoğunlaştırıyor insanın üzerindeki ilenci.
Çağın boğuntusu, insanın salt maddesel düzlemlerde yığınlaştırılmışlığında toplanıyor: eşyalaştırılan insanın çağa yansıyan acıklılığı.
İnsan aşmak zorundadır kendi kendini: kendi kendini öldürmeye, bir çukura düşmeye karar verebilen insan, niçin, kendini aşmaya, doruklara çıkmaya karar veremesin?: insan, manevi kaynaklardan uzaklaştıkça parça parça öldürmüş olur kendini: taksitli özöldürüm bu.
Yargılıyız acı çekmeye. Acının her şeye egemen olduğu bir çağda yaşıyoruz: en çok insan öldürülen bir çağ çünkü bu. Özellikle, Türkiye'de her şeyin üstünü yoğun bir acı kaplamış: gülüşümüz bile acıdır bizim. Büyük bir ulusun son küçük parçası üstünde bırakıldık. Hem bir toprak yitikliğinin, hem de bir ülkü yitikliğinin acılarından kaynaklanıyor bizim acımız.