Bak ne diyor Stefan Zweig:
"Hayır, sağlamları, kendine güvenenleri, gururluları, neşelileri, sevinçli olanları sevmenin anlamı yoktu; onların ihtiyacı yoktu buna. Bu gibiler sevgiyi sanki kendilerine ödenmesi gereken bir borçmuş gibi, yukarıdan bakarak, umursamaz bir halle kabul ederler. Bir insanın kendisini vermesi, onlar için gelişigüzel bir olay, saçlarına taktıkları bir süs, kollarına geçirdikleri bir bileziktir sanki.
Ancak kaderin tokadını yemiş, kendine güvenlerini yitirmiş, hor görülmüş, çirkin yaradılmış olanlara sevgi gerçek bir destek olur. Yalnız böyleleri bilir sevmeyi, sevilmeyi; şükran duygularıyla, alçak gönüllülükle sevmek gerektiğini ancak onlar bilir."
Posta Kutusundaki Mızıka
aklhşzisşşyügjkgsşoiülhdöşşdhkak
Bak ne diyor Stefan Zweig :
“Hayır, sağlamları, kendine güvenenleri, gururluları, neşelileri, sevinçli olanları sevmenin anlamı yoktu; onların ihtiyacı yoktu buna. Bu gibiler sevgiyi sanki kendisine ödenmiş bir borçmuş gibi, yukarıdan bakarak, umursamaz bir halde kabul ederler. Bir insanın kendisini vermesi onlar için gelişigüzel bir olay, saçlarına taktıkları bir süs, kollarına geçirdikleri bir bileziktir sanki.
Ancak kaderin tokatını yemiş, kendine güvenini yitirmiş, hor görülmüş, çirkin yaradılmış olanlara sevgi gerçek bir destek olur. Yalnız böyleleri bilir sevmeyi, sevilmeyi; şükran duygularıyla, alçak gönüllülükle sevmek gerektiğini ancak onlar bilir...” 
Stefan Zweig
Stefan Zweig okuyacak yerim kalmadı.
Bugün okulda hoca Stefan Zweig kitabı ile gelmiş. Neden okuyorsun, dedim. İlaç gibi incecik kitaplar diyor. Günlük bir kitabı bitiyor, diyor. Bak sen o kütük gibi kitabı (Kitle ve İktidar) okuyorsun, iki aydır bitmedi, diyor. Ne gerek var kitap taşımaya diyor, bak ben günlük götürüyorum, diyor.
Olmuyor, rahat bırakın Zweig'ı. O da mutlu olmazdı böyle olmaktan.
Yakasını bırakın adamın.