YASİR
İki kız kardeş var
Bir harabe yığının içinde
Kömür dumanı ardında
Ne sağ, ne sol bir garip dünya
Çıkmaz belki bütün ümidin hadsizliğiydi
Tırnaklar dibine kadar şehir zulmü
ADVİYE APARTMANI
Henüz yıllara yenilmemiş bir sokak
Kavuşmuş ve tutuşmuş âşıklar
Günlerden Salı hava hafifçe yağmurlu
Tam şairin ağız tadında
Geldim, gördüm, yaşadım her şeyi
Bizzatihi sersefil de kaldım
Üzerim harabe bir mezar taşıydı
Rüzgar olup ince beline sarılayım yar
Çimen olup ayağına serileyim yar
Sürme olup gözlerine sürüleyim yar..
(Can Ozan & Melis Yelman - Alla Beni Pulla Beni)
Beste : Barış Manço
youtu.be/IpAvnkw24qM
Oysa sadece bir Barış Akarsu şarkısı dinlemiştim konu nerelere geldi.
Duygularımı ince ince nakış gibi işliyorum kalbime. Bazen iğne batıyor canımı yakıyor. Yine de pes etmiyorum.
(Not: kanaviçesini yarım bırakan kızın satırları bunlar.)
“Seviyorsa biraz sahiplenecek”, “Seven kıskanır”, “Sen benimsin, ben de seninim.” Tanıdık geliyor mu? Toplum ve kültür tarafından ince ince içimize işlenen sahiplenmenin samimi sevgiyle aslında çok da bir ilgisi yok. Çok bariz gibi geliyor ancak hatırlatmakta fayda var: hiç kimsenin sahibi değiliz. İnsanlar (ve tabii diğer canlılar) bizim
Anla beni Anna
Öğlen yemeğinden önceki o son teneffüste, kafamda bütün planı yapmıştım. Eğer planım işe yararsa
öğrenmek istediğim o çok değerli bilgiye ulaşacaktı. O gün teneffüse çıkan bütün çocukların bir amacı
vardı. Top oynayanlar zil çaldığında galip gelen taraf olmak, uzun eşek oynayanlar mümkün
olduğunca az altta kalmak, dalya oynayanlar da, ebe