Berat Zarifoğlu, anlatır.
Eşimin iyi bir okuru idim.
Onun neye kızıp neye üzüldüğünü en iyi yazılarını okuyunca anlardım.
Sözlü olarak çok fazla ifade etmezdi ama yazılarında duygularını daha açık ifade ederdi. Yazılarını okumayı o yüzden çok severdim.
Bir gün kendisine bir kartpostal göstermiştim.
Kartpostalda bir çift, deniz kenarına oturmuş
Şimdi sizlerle bir sohbet meclisinde oturmuş olsaydık sözlerime şöyle başlardım;
● “Şayet Allah örtmezse hepimiz kusurluyuz…”
Elbet benimde aklıma geldiğinde kalbimin sızladığı hadiseler oldu.
Çıkmazlara girdiğim anlar.
Hüzünlerim,hatalarım ve biraz daha ileride günahlarım..
Ama dedim ya “Allah örtmezse hepimiz kusurluyuz”
Bu kelimenin sırrınca
I.veda neziri
sözün harfi bağışlamadığı yerden geldim
sabır telkin eden ayaklarımı unutup
taşın ve suyun uzağına geldim
oysa erkenmiş daha
ceplerimi sökerek ayrıldığım kendimden
ne kadar uzak düşsem
Böyle kaldı aklımda ölüm. Başka nasıl anlardım, bir yere koyardım içimde bilmiyorum; gözlerine baktığım, el sıkışıp sohbet ettiğim, kızıp sevdiğim birini bir başına, soğuk toprağın içinde bırakıp evime dönmeyi.
Sayfa 45Kitabı okudu
UMUT ÖYKÜSÜ
KIZILDENİZ’DEN KÖPRÜCÜK KEMİĞİ’NE UZANAN UMUT
Küçük pencereden yan tarafa neredeyse bitişik yakınlıktaki eski apartmandan açıkta kalabilmeyi başarmış gökyüzünün aydınlığı , dramatik filtresinin sağladığı görünüme benzer bir ışıkla odaya doluyordu. Yerde annesinin eski penyelerden ördüğü paspas , odanın iki duvarını uçtan uca