Minicik çocuktum, kurduğum hayallerde universiteli olmak vardı. Okulu başarılı öğrenci olarak bitirdim. Ve hayatımın dönüm noktasında iki yolu aynı anda yürümek gibi büyük bir yükü sırtlandım. Tabii eğitim basamağından yuvarlandım, kendimi yine kendi bile-isteğe seçtiğim evlilik yolculuğunda buldum. Olsun dedim. Anneyim ya ben, evlatlarım var, ailem var. Ama kararlıydım. Ben o basamaktan yuvarlandım, evlatlarımın adımlarının altına ellerimi, parmaklarımı parçalanırcasına koyacağım, Allah'ın izniyle onları her basamakta bir adım daha ileriye uğurlayacağım. Dualar ettim, kitaplar aldım, onlara "Okumalısın" demedim, okumaları için ortamlar hazırladım. Bazen acımasız oldum, kızdım ama kızmalarımda bile nedenler sundum, sonuçları sıraladım. Evlatlarımdan hayatımın hiç bir hatasını saklamadım. Tam aksine en yanlış adımlarımı, en acı günlerimi anlattım. Ve "seçim sizin" dedim. "Başarıya giden yolda hep ama hep yanınızdayım, olur da başaramadan dönerseniz, yine başlangıç noktasındayım," dedim. Biz, beraber ağladık, beraber güldük. Sabahın köründe kalktık, kışın beraber üşüdük, sevgimizle ısındık, en zor anlarımızı kahkahalara çevirmeyi denedik ve BAŞARDIK! Bütün zorluklara rağmen, hayatımın Güneşi, geceleri gündüzlerine kattı, yollarda bir bisküvi, bir yudum suyla ayakta durdu, ama yılmadı. Tek bir gün bile "yoruldum" demedi. Veee en yüksek hedefine ulaştı.
Yılmadan çalışmanın sonucu başarıdır.
Benim yapamadığımı sen yaptın, seninle gurur duyuyorum gözüm nuru🥹🥺💙🌹