Şiirlerin Öyküsünü Duydunuz mu Hiç? Okuyun Derim Bir Şiirimin Öyküsü
Uzaklardan susuyorum sana
Bir derin düşüncenin tam ortasında duruyorum
Gecemi çalan bir düşünce bu
Gozlerimi kaldırımlara dikip
Bomboş duruyorum tam ortada
Tam ortasında hayatımın
Ne gencim ne de yaşlı
Oysa ihtiyar bir beynin hamallığını yapıyor gibiyim
İçimde dünden kalma bir yorgunluk
Sessiz, kimsesiz bir çocuğu arıyorum
Bulmak zor
Benim savaşım kendimle...
"...beni boğmakta olan bir eli boynumdan söküyorum. O eli söküp atan kendi elimin, beni kurtarırken boynuma bir ip geçirdiğini fark ediyorum. İpi boynumdan dikkatle çıkarıyorum, ama bu kez de kendi ellerimle boğazımı sıkmama ramak kalıyor."
Benim kendimle savaşım var..
Siz hiç soğudunuz mu saçlarınızdan?
Küstünüz mü aynalara mesela...
En son ne zaman gözlerinizle buluştu ruhunuz?
Dudağınızın solmuş rengini farketmişliğin acısını bilir misiniz?
Ya da uyumak için deli gibi gözleriniz kapansa da, o uykuya direndiniz mi hiç..
Kendinizle savaşır mısınız her saniye?
Mesela, var mıdır sizinde kafanızda susmayan bir "ben"iniz?
Hani gözlerinizi kapatınca o başlar konuşmaya...
Anlatır size tek tek yaptıklarınızı, yapamadıklarınızı,
Aldığınız yaralardan bahseder yer yer..
Sonra kalbiniz mesela, şöyle hançer saplanmış gibi seslenir mi size?
"YORULDUM" diyor mu o da?
Ya da firar eden ruhunuzun ardından el sallar mısınız?
"Bari sen kaç, kurtar kendini, dönme" dediğiniz oldu mu?
Hani şöyle ciğer dolusu havayı soluduğunuzda, "Allahım, her şeye rağmen şu anım içim bile sana şükürler olsun"dediniz mi?
Ah be Gönlüm, daha yolun uzun, hikayen acıklı. Daha çoook yorulursun da, bu bünye dayanıklı. Solmuş güllerin bakımsız ruhunda saklı, senin hayallerin, umutların da. Su bile sana küsken, kime darılacaksın ki..İşte boş ver gitsin....
Kitabsever
