Beklediğim gibi duygu yüklü bir kitaptı. Bir annenin kızı için verdiği zorlu mücadeleyi okurken hissettiğim yalnızca hüzün değildi, onları bu zorlu hayata sürükleyen kocasına (ve onun gibi olan tüm erkeklere) duyduğum öfke çok daha baskındı. Neredeyse okuduğum her satırda öfkemi bastırmaya uğraştım. Betty ile birlikte nefret ettim, korktum, ağladım, çaresizliğin keskin dişlerini yüreğimde hissettim.
İran'ın, kadınları hiçe sayan yasaları, kadınların erkekler karşısında hükmünün olmaması, bunun için 'din ve inanç' sistemini kullanmaları ve dahası... bir kadın olarak sinirlerimi fazlasıyla yıprattı. Aslında hepsinden ziyade kadınların bile, kadınları hakir gören bu yasaları desteklemeleri beni çileden çıkarttı. Ne kadar düşünürsem düşüneyim buna bir anlam kazandırabileceğimi sanmıyorum. Bana göre bu toplumun geneline bulaşmış ve zihni doğrudan etkileyen bir hastalıktan ibaret.
Uzun bir süre dram okuyabileceğimi sanmıyorum. Okurken sinirlerimi altüst eden bu hayatı bizzat deneyimleyen Betty ve sayıları hiç de az olmayan Betty gibiler için üzgünüm.
