Bir adam yaratmak... Ona bir kafa, bir çift göz, bir burun, bir ağız uydurmak. Ona göre bir beyin yapmak ve göğsünün içine bir kalb takmak. Saat gibi işlesin, kanını vücudunda döndüren bir kalb. Bir kalb,
anlıyor musun? Güya duyan, acılarına, sevinçlerine yataklık eden yer de orası. Bir kalb. Bitti mi?
Biter mi? Bu adama bir de kader çizmek lâzım. Bu adam yaşıyacak, gezecek, tozacak, başından bir şeyler geçecek. Bu adamın meselâ bir babası olacak. O baba bir incir dalına asılmış bulunacak.
Sonra o da... Eeee? Ben Allah mıyım?
Bak derdim para muhabbeti yapmak degil Zor durumda olmasam, ihtiyacım olmasa istemem. Kac aydir zaten bir sekilde ödüyorum asgarisini Ama tükendim artık cidden. Bir şeyler yapmam lazım. Zaten kredi sicili olarak şu an bok gibi durumdayim. Yoksa tahmin ediyorum senin de cok iyi durumda olmadığını.
Bak benim kendime bir hayat kurmam lazım. Bu borçlarla yapamıyorum bir şey. Sen yoksun artık çok bekledim ben seni. Ama bu borclarla, kredi kartı kullananamakla cebimde beş kurussuz bir şey yapamıyorum telefon faturamı odeyemiyorum. Anla artık beni. Param olsa zaten seni hic rahatsiz etmem senin müsait olduğun zamanı beklerim ama şu an aciliyetim var. Yanlış anlamanı da istemem ben de bu muhabbeti yaparak kendimi kotu hissediyorum. Bu durumda olmasam böyle bir yerden bunu konuşmam zaten.
Ruhum Gel
Bizim içimiz sonsuz alemlerle doludur.
Bunu en iyi kim anlar aşık olan anlar.
Bir kişi aşık olduğu vakit bu vücudun aslında çok küçük bir şey olduğunu ve içindeki devasa alemleri zoraki taşıdığını ancak taşıyabildiğini anlar.
Asıl büyük alem insanın gönlüdür.
O Allah'a dosttur. Allah'a dost olduğu için kuluna dosttur.
Allah'a
Kelebeğin ömrü
Gülseren Hanım, Dr. Nüvit Hanım bir hasta gönderdi, "mümkünse hemen alıverin," diye rica etti. Şimdi onu gönderiyorum.
Tamam Tuna, bekliyorum.
Kapı vuruluyor ve içeri üç hanım giriyor. İkisinin ağlamaktan gözleri kızarmış. Biri ise şaşkın şaşkın etrafına bakınıyor. En yaşlı olan, elime bir kâğıt uzatıyor. Nüvit Hanım'ın bana
Sayfa 80Kitabı okudu
… +336
Ben kime öfkeliyim ? Kendime . Hayır , kendine değil . Kime ? Daima benim kalben olmak istemediğim şeyi olmamı isteyen anneme ve tanıdığım diğer bütün anneler ve kalben olmak istemediğimiz şeyler olmamızı istiyormuş gibi görünen topluma :
Ben bu insanlara ve simgelere öfkeliyim.
Bu beklentilere göre yaşayamıyorum , çünkü öyle yaşamak istemiyorum.
Onlar ne istiyorlar ? Öncelikle para (okur notu: Boş bir kağıt parçası , toplumu bozan nesne ) , arabalar , iyi okullar , televizyonlar , buzdolapları , bulaşık makineleri ve güvence sağlayan düzgün bir iş.
Bütün bunlar bizim içinde güzel şeyler ama ikinci plandalar. Yine de korkuyoruz . Yemek yemek , yaşayacak bir yer edinmek ve çocuk yapmak için para lazım ve yazmak bize yeterince para kazandırmıyor , belki hiç kazandırmayacak
(Okur notu : Gereksiz) Toplum “ Bak gördün mü ?” Diye dilini uzatıyor bize
Sayfa 339Kitabı okudu
