Kim olduğum nereden geldiğim hiç o kadar mühim değil
Aynı şekilde senin kim olduğun da, nereden geldiğin de hiç mühim değil...
İnsanız, anlıyor musun, insanız biz!
Bilmem ki neyim?
Bazen dertler sırasını beklemeden üst üste gelir. Tam nefes alıyorum derken nefessiz de bırakabilir. Rahata erdim derken bir sıkıntı daha baş gösterebilir. ‘Oh sevildim’ derken ayrılık gelir, ‘aaa kavuştum’ derken ölüm de gelebilir. Yaşananlar elbet ağır gelir. Hiç bitmeyecek bu hengame zannedilir. ‘Hep ben mi, dert hep beni mi bulur, başkası yok mu’ denir ama başkasına senden de ağırı gelir. Kiminin diline geliiir kiminin kalbine, kimi kalbine bile getirmeden sahibine bildirir.
Bazen de bir şey olmadan anlamsız bir bunalım gelir, derin bir daralma, koca bir yalnızlık hissi, ismi konulmayan, çaresi bilinmeyen bir hüzün çöküverir.
Gelir gelir bunların hepsi herbirimize gelir.
Çokta tamah etmeyelim, temekkün etmeyelim diye dertler yönümüzü Allah’a çevirir.
E tamam anladıkta peki çaresi nedir?
Şimdi biz insanız. Ama sadece şu etten ve kemikten, duygudan ve düşünceden vâr olan bir insan değiliz. Bizim bir ruhumuz var. Ve o ruhumuz gurbet diyarında, garip illerde, vatanına özlemde, aslına hasrette. Vâr olduğu güzelliğin izini aramakta, ararken bir oraya bir buraya savrulmakta. Bazen aç susuz kalmakta bazen evsiz barksız kalmakta. Mühim olan onun ne aradığını bulmakta. Aradığını, bulacağı yerde aratmakta. Doğruyu arattırıp huzuruna vardırmakta.
Ruhunu huzura vardırınca bedene gelen dertler hoş bile gelir. Geçiciliği, kazandırdıkları tebessüme evrilir, şükrü ziyadeleşir, muhabbeti ulvîleşir.
Hem ne demişti Bizim Yûnus;
“Gelse cemalinden vefa
Yahut celalinden cefa
İkiside câna safâ
Kahrında hoş lütfunda hoş”
Seven, isteyen, arzulayan yûnus ile benzeşir…
