Orta yaşlı kadın, evin içinde telaşlı bir haldeydi. Eşyaların yerini değiştiriyor, örtüleri düzeltiyor, arada bir mutfağa gidip pişmekte olan yemeğe bakıyor, tekrar salona dönüyordu. Sokaktan gelen her seste pencereye koşuyor, her duyduğu kapı zilinde de, başkasının zili olduğunu anlayıp üzülüyordu.
Başka şehirde iş bulan oğlu, hem uzak yerde
“Yorgunluk nasıl bir şey acaba?” diye sordu.
“Duyguların birçok kısmı bulanıklaşıyor. Kendine acıma, başkalarına karşı öfke, başkalarına acıma, kendine yönelik öfke... Böyle şeyler işte.”
"Anladım ki; ağrısız, sancısız hiçbir şey olmuyor. Zorluğu olmayan güzel şey yok. Katlanamadığın hiçbir şey sana güzellikler vermiyor. Sonucun adımları başlamanın heyecanında ve yürümenin yorgunluğunda gizli. Bir yola koyulunca, başlayınca yani, yola çıkınca tüm bunları da göze almalı insan. Bu yoldaki yorgunluk ve engebeleri kısa duruşlarla,
Dünyada hiç aşağılanmamış tek bir insan var mıdır acaba? Beni o kadar çok aşağıladılar ki, artık aşağılanma karşısında duyduğum tek şey yorgunluk. İnsanlar böyle, elden ne gelir? İnsanın iş yapmasına engel olan bir durum bu: Aşağılanmanın üzerinde durmak, boşa zaman yitirmekten başka bir şey değil. Hayat böyle işte! Eskiden insanlara içerlerdim; sonra bir düşündüm, hayır, buna değmezdi! Sanki herkes komşusundan bir tekme bekliyor... o yüzden de ondan önce davranıp kendisi komşusuna bir tekme atmaya çalışıyor. Hayat böyle, anacığım!
