"Bulunmam gereken yerden çok uzaktayım,
Belki de yoruldum,bilmiyorum.
Öyle karışık,
Böyle yabancıyım ki
Bu aralar kendime bile gelemiyorum."
F.DOSTOYEVSKİ
İnsan
Çok izliyorum bu aralar,
Bi koşuşturma, yetiştirme hakim.
Öylesine dalınmış ki şu hayata,
Kimse duramıyor,
Bekleyip düşünemiyor 2 dakika,
Sorgulayamıyor,
Ben ne yapıyorum?
Bu gece yine seni özledim. Eski mesajlarimizi okudum biraz. Aktifligine baktim, benimle konusunca hep en geç 00.00 da uyuyan beyefendi okul olduguna rağmen gece 1 lere kadar kaliyor.
Biraz iç çektim düşündüm biraz gözlerim dolmadı değil. Bu aralar okulda çok düşünüyorum seni. Unutmak için video izliyorum kadının biri ağlayarak senin ismini söylüyor sonumuz böyle mi olacak diyorum acaba? Sen gerçekten çok pisliksin. Düşüncesizsin. Seninle konuşmak için çaba sarf ederken sen kestirip atiyorsun. Gerçekten bana karşı vicdansızsın. Kötüsün. İğrenç davraniyorsun. Sen seni süründürecek olan bir kıza ait olacaksın emin ol isteyen her kız da becerebilir. Ben hep kaybetme korkumdan senden gidemedim. Eksik yarımı sende bulmuştum gözlerine bakınca azıcık benden görmüştüm. Zaman geçiyor biraz uykum var hâlâ seni çok özlüyorum gözlerim çok ağrıyor ve odam çok karanlık. Umarım bi gün pişman olursun. Yorgunum ve bunda payın büyük. Haklı mıydın bilmiyorum yaşadıklarından sonra elin kızının derdini çekmek yük olabilir evet de bu senin bir anda kendini çekmen soğuman yok işine gelince konuşman anlamına gelmiyor. Bide şey derdini çekmek dedim de benim seni çok sevmem dert mi sana?
Seni çok özledim
Seni çok özlüyorum
Bulmam gereken yerden çok uzaktayım,
Belki de yoruldum, bilmiyorum.
Öyle karışık,
Böyle yabancıyım ki,
Bu aralar kendime bile gelemiyorum...
F. Dostoyevski
Karşıma ne kadar da çok vazgeçmek bırakmakla alakalı şey çıkıyor. Çok değil daha 50 yıl önceki edebiyat bile vazgeçilememezlik üzerine kuruluydu. Ne oldu da insanlar artık vazgeçmeyi bırakmayı terk etmeyi iyileşme denen tuhaf hali üstün gördü. Hatta başarılı olmayı burada bile görüyoruz. En kısa sürede bırakabilene, acısını çekmeden atlatma
Bu aralar mutluyum ve böyle mutlu hissettiğim de kötü şeyler olmuştu yine yaşarım diye çok fazla başım dönüyor.
Bu aralar öyle bir bağırmak geliyor ki içimden, böyle boğazım yırtılasaya kadar bağırsam anca rahatlarım gibi…Çok berbat bir his…
Ben bazı anlar dururum durur düşünür seni özler seni bekler cenaze evlerini mezarlıkları kör şeytanı bu işte bana yardımcı olacak tüm herkesi ararım..
seni özler seni bekler seni düşünür seni bekler şu işi halledelim mi artık derim. O şehirdeki hava sıcaklıklarına bakarım. Düzenlemeleri yapmak işi ayarlamak yeni bir eve taşınmak için bütçem
Uyanış...
Bu aralar astral seyahate çıkanların sayısında çığ gibi patlama oldu farkında mısınız?
Önce astral seyahatin ne olduğunu açıklayalım sonra konuya gelelim.
Astral seyahat zannedildiği gibi ruhun bedeni terk edip dışarıya çıkıp bazı şeyler görmesi değildir.
Bu, kendi içinde var olan alemleri ve hakikatleri kendi içinde vizyonlar halinde seyretme olayıdır.
Çünkü, bir kum tanesinin DNA'sın da bile kainatın tüm bilgileri kodlu iken,
İnsanın ruhunda sonsuzluk dahil tüm alemler ve tüm hakikatler nasıl kodlu olmaz?
Peki son dönemlerde hiç alakasız gözüken insanlarda dahi böyle bir patlama neden oldu.?
Çünkü hakikat ve bilginin altın çağının giriş kapılarındayız..
Bu kapıyı açan, uyanışın sembolü kişilerin idrak ve tahayyüllerinden yayılan frekansa, ayna nöronları sayesinde aynalık yapmaktadırlar.
Aradaki tek fark bu kişilerin bilgiyi, sembollere dönüşmüş halde vizyonlar halinde seyretmesidir...
Dünya hayatında da böyle değil midir zaten? Kendi içimizde olan bir her şeyi, hologram halinde dışsallıkta seyrederiz.
Fakat kişi bunu algılayamamakta, dışarıda da harici bir hayat var zannetmektedir..
Bir yerden sonra keyif almaya bakmıyorsun.
Sefaletin sefaletini felaketin felaketini düşünüyorsun
Evinde oturmayı seviyor dışarı çıkmayı istemiyorsun
Bir yerden sonra kısacık konuşuyor küçücük hareketler yapıyorsun
Telaşından heyecanından duygu taşımlıklarından
Fazlalıkları kesip atıyorsun.
Evindesin kahvaltını etmiş beklemedesin
Televizyon açık