Yine de... insanoğlunu anlamak hiç kolay değil: Ne kadar saçma bir şey olursa olsun, duyduğunu gider, ille bir başkasına anlatır, hem de salt “Ne yalanlar uyduruyor şu insanlar!” demek için
“Düşüncelerinizin şu anda hangi kutlu yerde kanat çırptığını ve sizi bu tatlı düşüncelere sürükleyen kadının kim olduğunu sorabilir miyiz acaba?”
Hoş Gelmişsiiz
Kitaplığıma hoş geldiniz canlar 😍
📍
Gençlerle Başbaşa
📍
Beyaz Gemi
📍
İslam Diyen Kızlar
📍 
Semerkant
📍 
İnternet Fıkhı
📍 
Abdülmetin Balkanlıoğlu Hocaefendinin Sohbetleri
“Demek kalbiniz o denli fethedildi ki, acımasızca unuttuğunuz birileri için minnacık olsun bir yer kalmadı orada...”
İnsan türünde, malum, kadınlar daha zekidir; ancak üst tabakadan okurların onlardan da zeki olduklarını kabul etmek gerekir.
Yok, hayır! Uygun sözcüğü bulabilmek... kadınları anlatabilmek zor! İnsan soyunun latif yarısıdır vesselam, kadın milleti.
Yalnızca yüzlerindeki ışıltıyı anlatmak bile ne zor! Nemlisi, kadife gibisi, şekerlisi... ve Tanrı bilir daha kaç türlüsü!.. Ayrıca serti var, yumuşağı var, hatta süzgünü, mahmuru, rehavet içinde olanı var... ama rehavet içinde bile olsa, o ışıltı insanın yüreğine bir kanca attı mı, ruhunun üzerinde keman yayı gibi gidip gelmeye başlar.
Yalnızca gözleri bile öyle uçsuz bucaksız bir ülkedir ki adım atmaya kalkanın vay haline!
“Hayat nedir? Acılar vadisi.
Dünya nedir? Hissiz insan kalabalığı.”
Ama malum, kadın kalbinin derinlerine inmek hiç tekin bir iş sayılmaz.
bunları birilerinden duyan koca bile, her zaman kısa, özlü, sağduyu dolu bir karşılık verirdi: “İki dost oturmuş konuşmuşsa, bundan üçüncüye ne?
Aralarında gönül macerası denen türden şeyler yaşayan olursa bu kesinlikle gizli tutulur, hiçbir şekilde dışarı sızdırılmazdı.
Yalnız kaldıkları mahrem anlarında karıları kendilerine “balkabağım”, “tombalağım”, “göbüşkom”, “koçum”, “kara böceğim” diye seslenirlerdi.