Bugünlerde korku, nefret ve acı vardı ama duyguların bir asaleti, acıların bir derinliği veya karmaşıklığı yoktu.
Sayfa 45
İnsanlar birbirinin maddi yardımlarına ve paralarına değil, sevgilerine ve alakalarına muhtaçtılar...
Sayfa 165
Okur Takip Önerileri
Kalabalığımız yapayalnızdır. Dualarımız göklere yükselmiyor. Gerçek Sahibimiz'le aramızdaki bağlar her nasılsa büsbütün koptu. Bize ilim, sanat, bize kuvvet lâzım. Ruhlarımızın fatihini bekliyoruz!
Sayfa 78
Her akşam bir kere ölümü tadanınız yoksa, öldükten sonra yaşayacak insan kalmadı demektir...
Nerede ilme, inkılâplara susamış nesiller? Hırkada kuruyan çamur, mahşerde yakalarımıza sarılmasın! Bizi boğmasın.
Sayfa 21
İşte bunların aklı artık sadece derslerindeydi. Çok çabuk unutuyorlardı. Nemecsek ölmüştü, ama Raćh öğretmen yaşıyordu, Latince dersi de yaşıyordu ve en önemlisi onlar da yaşıyorlardı.
Basit çocuk ruhunda derinden derine bir şeyler değişiyordu...
Usul usul, çok derinden gelen bir acıyla, yetişkinlerin ağladığı gibi, yani sonsuz bir kederle ağlıyordu...
Sayfa 207