“Karşımızdakini olduğu gibi görmeyip onu tanrılaştırmak; sonra da sanki böyle bir tanrı olabilirmiş de olmuyormuş diye ona kızmak.”
-Nuri Bilge Ceylan / Kış Uykusu
“Bir gözyaşı düşer toprağa. Toprak anlar da insanı, insan anlamaz insanı.”
-Rain by Johannes Starne Nilsson
Okur Takip Önerileri
“Şimdi bir alçalıp yükselen
Ta derinlere gömülmüş olanındır:
Birbirimize yönelttiğimiz bakışlar gibi kör,
Öper zamanı dudaklarından.”
"Şems bana bir şey öğretti; dünyada biri üşüyorsa, sen ısınamazsın."
"İnsanın asıl doğum yeri, kendisine ilk kez akıllıca baktığı yerdir."
Uçurumlar var insanla insan arasında, kendiyle kendi arasında.
"Hangi yaşta ölürsek ölelim, tamamlanmamış cümlelerimiz olacak. İnsan kendinin eksiği, başkasının fazlasıdır."
"Hani tıpkı o ilk günlerdeki gibi
Kalbim diyorum, kalbim
Daha dün tezgâhtan çıkmış bir su sayacı gibi
Aşk anılar besliyor düşler kadar
Bu yüzden diyorum ki aşk eskidikçe aşktır
Sevgi eskidikçe sevgi."
Deniz, içimizi okuyordu. Deniz, biz neysek o oluyor, bize göre şekilleniyordu. Şimdi gülse, mavi mavi parlayacaktı sanki. Öfkelense, siyah siyah durulacaktı. Bazen güldü , bazen öfkelendi...
Derken büyük coşkusuyla dalgalar geldi. Deniz, kıyıdaki taşları alıyordu önce, atıyordu sonra geriye. Alıyordu, atıyordu ve anlıyorduk ki, hayat ne çok şey vermişti bize, belki de umduğumuz her şeyi...
Derken zaman geçti, görmeyi, yüzmeyi bırakıp denizin üstünde yürümeye çalıştık, dalgalar öylesine geldi ki üzerimize, hep yalpaladık, yapamadık. Öfkelendi, öyle öfkelendi ki masmavi deniz simsiyah duruldu birden rengini yitirip. Renkler soldu, zaman doldu. O eski masmavi fotoğrafların kokusu kaldı ardında, limanında çaresiz bekleyen bir küçük gemi, kıyaya atlayıp ölümü bekleyen birkaç balık bıraktı ardında. Ardında, ona ihtiyacı olan her şeyi bıraktı...