Çok küfür ediyorsun diyorlar. Ne yani hayatımın içine edenlere şiir mi yazayım ?
Charles Bukowski
"şiirle düz yazı arasında ne fark var? "
"Şiir kısa sürede çok şey söyler, düzyazı uzun sürede az."
"Bazen kendine gelmen için, başkalarından gitmen gerekir. Uzaklaşmak , özgürlüktür..." Charles Bukowski
"Evet... Ucuz bir siyah-beyaz bir televizyon aldım geçenlerde... giderken açık bırakmıştım... onları kandırmak için... evde insan olduğunu sansınlar diye... galiba ben yokken televizyon patlamış... eve dönünce dumanlarla karşılaştım... itfaiye buraya gelmiyor... bütün mahalle alev alsa da gelmezlermiş... dumanlan yararak eve girdim... alevler vardı... zenciler içerdiydi... katiller ve hırsızlar... ellerinde su kovalan, yangını söndürme ye çalışıyorlardı... oturup seyrettim... bir şişe şarap bulup açtım, içmeye başladım... zenciler koşuşturuyorlardı... bir süre sonra yangın söndü... du manlar ve korlar yüzünden öksürüyorduk... 'Kusura bakma moruk,' dedi zencilerden biri, 'geç kaldık. Çete toplantısındaydık. Birileri dumanın kokusunu almış.' 'Sağolun,' dedim. Yanlarında bir şişe cin vardı, beraber içtik, sonra gittiler.
"Oyuncular zor insanlardır Hank. İşin başında mutsuz olurlarsa filmi öldürebilirler."
Tamam , diye geçirdim içimden, kıçını nehir kıyısında satmaya başladın işte...
İnsanoğluna gerekli üç şey: inanç, alıştırma ve şans.
Sayfa 113Kitabı okuyor
Kalabalığa karışmak için hiçbir özellik gerekmez ama yalnız ve dik durmak için gerçekten çok şey gerekir.
Charles Bukowski
“Sanıyorum nihai savaş farelerle hamamböcekleri arasında yaşanacak. İnsan ırkına hafif bir üstünlükleri var gibi geliyor bana; birbirlerini öldürmeye odaklandıklarını hiç sanmıyorum...”
Sayfa 41 - Parantez
İnsanlar mizah duygusundan yoksunlar, kendilerini fazla önemsiyorlar.
" Acı , beni ikinci bir ten gibi sarmış. "
Para değildi özellikle istediğim. Bilmiyordum ne istediğimi. Наyır, biliyordum. Saklanabileceğim, saklanıp hiçbir şey yapmak zorunda kalmayacağım bir yer istiyordum. Bir şey olma düşüncesi beni korkutmakla kalmıyor, hasta ediyordu. Avukat, danışman, mühendis veya benzer bir şey olmayı düşünmek bile olanaksızdı benim için. Evlenmek, çocuk sahibi olmak, aile kurumunun kafesine girmek. Her sabah aynı işe gidip akşam dönmek. Olanaksızdı. Aile pikniklerine katılmak, Noel, 4 Temmuz, İşçi Bayramı, anneler günü... Bu tür şeylere katlanmak için mi dünyaya geliyorduk?
Lise yaşantım boyunca ilerde ne olacağımı düşünmemeye çalıştım. Bu düşünceleri geciktirmek daha cazipti.
Sonra tahammül edilmez oldu benim için. Nefret ettim onlardan. Güzelliklerinden, sorunsuz gençliklerinden nefret ettim. Sihirli ışıkların altında birbirlerine sarılmış dans ederken kendilerini çok iyi hisseden bu, geçici olarak şanslı, zedelenmemiş küçük çocukları izlerken onlardan nefret ettim çünkü henüz bende olmayan bir şeye sahiptiler ve kendi kendime sürekli, bir gün ben de sizin kadar mutlu olacağım, göreceksiniz, diyordum.
Bu şekilde konuşup dans etmeyi nerden öğrenmişlerdi? Ben yapamıyordum. Herkes benim bilmediğim bir şeyler biliyordu.