“Çocukluğunda ebeveyni ile sağlıklı bağ kuramayanlar, büyüdükten sonra hep ana babalarına benzeyen kimselere çekilir, kendilerini tanıdık ve tekinsiz duygulara taşıyan bu insanlara hissettikleri kaygılı yakınlığı aşk zannederlermiş. İçin için çocukluktakine benzer bir hikaye kurup bu defa farklı bir sonla bitirmeyi diler, ancak incinmiş o eski çocuk gibi davranmayı sürdürdükleri yeni ilişkilerde de aynı finali yazmaya devam ederlermiş. Çiğdem hanım terapilerde bunu anlatmış ve yıllarca sebebini çözemediğimm karanlık döngü bir nebze aydınlatmıştı.”
Çiğdem Hanım bir yanıyla en yakınlarımla bile paylaştığımdan çok daha fazlasını bildiği için beni en iyi tanıyan, bir yanıyla da minicik bir odanın dışında hiç görüşmediğimiz için -o evlere şenlik karşılamayla karanlıkta yan yana geçirdiğimiz iki acayip saat sayılmazsa- tümüyle yabancı biriydi. Karşısında soyunmak da, çıplaklığıma alışmam da kolay olmadı. Özellikle ilk seanslarda tepemi en çok attıran şeylerden biri, bana kendimi zavallı hissettirmek konusundaki özenli çabasıydı. Ne zaman yeni bir fotoğraftan söz açsam, gözlerimin ta içine bakarak dinliyor, sonra da en müşfik sesiyle, "Bunu yaşamak zorunda kaldığınız için çok üzgünüm" diyordu.
Bir; kimsenin benim için çok üzgün olmasından hazzetmiyordum. Tüm hayatımı acınacak biri gibi görünmemek gayesi üzerine inşa etmiş ve galiba tam da bu nedenle hiç tanımadığım birine kendimi acındıracak meczupluk makamına erişmiştim.
Eskiden, zırhımı bedenimin doğal bir uzantısı saydığım yıllarda, ağlamamaya öylesine şartlanmıştım ki, zamanla gözyaşının nasıl çağrıldığını unuttuğumun farkına varamadım. Bir gün artık ağlamadığımı değil, ağlayamadığımı anladığımda şaşırdımsa da pek umursamadım. Fakat Çiğdem Hanım'ın kalbimin magmasına çomak soktuğu terapilerle birlikte işin rengi değişti. Dolup da taşamadığım o süreçte, gözyaşı denen müstesna deterjanın içimin mahzenlerin yıkabileceğine ikna olarak, küsüp giden yaşlarımın gönlünü almanın yolunu aramaya başladım. Çiğdem Hanım'ın, "Rahat bırakın kendinizi, sıkmayın" telkinlerine rağmen sonuç fiyasko oldu, bulamadım. Sanki gözlerimin ardında fiziksel bir bariyer, bir gözyaşı barajı vardı da, yükselen damlacıklar oraya takılıyor,
Önündeki deftere bir şeyler karaladıktan sonra anlayışlı gözlerle yüzüme bakıp, "Konuşacağımız ilk fotoğraf bu mu olsun istiyorsunuz?" diye soruyor Çiğdem Hanım. "Yo, bunu dünmüş gibi berraklıkla hatırlayabildiğim için anlattım. Açıkçası neden anlattım ben de bilmiyorum."
"Dedenizin ölümü sizi etkilemiş olmalı."
"Bilmem. Henüz ölümün anlamını çözemeyecek yaştaydım. Garip gelmişti sadece. O çarşaf, bıçak ritüeli filan. Saçma bir şeydi yani ölüm, sanırım hâlâ da öyle."
"Peki bu kayıp hayatınızda neyi değiştirdi sizce?"
Hazırlıksız yakalandığım soru karşısında durup düşünüyorum. En nihayet zihnimin kuytularında ürkütücü bir aydınlanmayla yanıp sönen cevap beni rahatsız ediyor. Sükûnetle yüzüme bakan genç kadını kırık dökük cevaplıyorum:
"Evimi."
Sayfa 12 - HepkitapKitabı okudu
Yâ hû Mahmud Eren, sen ne yapmak istiyorsun? Senin amacın ne?
Hâlis Aydemir gibi küfür sözlere sahib bir adam sana yetmedi de Nureddin Yıldız, M. Emin Yıldırım gibi adamlarla mı beraber hareket ediyorsun? Sen bu bid'atçı adamları tanımıyor musun? Ne yani sana sayfa sayfa bu heriflerin kritiğini mi yapalım?
Hani Mahmud Efendi Hazretlerimiz Bayraktar Bayraklı gibi bir bid'at ehli var diye Çiğdem Yaylası'na gitmeyi reddetmişti. Bunu sen anlatıyordun kürsülerinde. E sen nasıl oluyor da bu kadar bid'at ehliyle beraber hareket ediyorsun?
Bu programla senin masken düşmüştür. Artık hiç bir İhvan Mahmud Eren'i dikkate almamalıdır.