Bir şey yap barış olsun. İnsanlar kin ve nefretten uzaklaşsın. Bombalar patlamasın, çocuklar ölmesin.
Masalımızda acı olmasın dilerim.
Çocuklar ölmesin öldürülmesin.
Mutluluk hep başka yerlerde arandığı için bulunamayan bir şey. Kısa vadeli
mutlulukların hastayız. Aşk gibi, hoşlanmak gibi, küçük heyecanlar gibi... Dünyanın en
zengin insanı olabilirsin, sayamayacak kadar çok paran olabilir ama bilirsin ki para
yenen bir şey değil. Şunu anlamıyorum ben mesela. Bankalarda milyonlarca dolar para
dururken; çocuklar neden açlıktan ölüyor? Bunun cevabını verebilecek bir tek insan
bile yok.
Ölmesin işte o çocuklar. Bankalarda, kasalarda duran paranın kimseye faydası yok.
Bizim daha fazla ekmeğe, daha fazla suya ihtiyacımız var. Her şeyden önce daha fazla
sevgiye ihtiyacımız var.
Şiirlerin haddi hesabı yok, yazılan romanların, çevrilen filmlerin haddi hesabı yok, insanlığın başlangıcından itibaren, “çocuklar ölmesin”.
Hemen ardından, aynı güç ve inançla, “analar ağlamasın”.
Bizde çocuklar için deyince, akla ilk gelen şiirlerden biri Nazım’a ait. Hiroşima’ya atılan atom bombasıyla bağlantılı, 1956’da yazdığı “Kız Çocuğu” başlıklı şiirin son dörtlüğünde:
“Çalıyorum kapınızı / Teyze, amca bir imza ver / Çocuklar öldürülmesin / Şeker de yiyebilsinler”.
Son yıllarda terör arttıkça, “çocuklar ölmesin” sloganı iyice yaygınlaşıyor. “Analar ağlamasın” sloganıyla birlikte.
YALÇIN DOĞAN
İçeri gir.
Kapıyı ört.
Işıkları yak.
Bana sarıl.
Dışarı çıkalım.
Sinemaya gideriz.
Filmi terk ederiz.