"Sayfalarca kitap, koçanlarca çek yazılırken benim kaderim duvar kağıdı olmakmış,” dedi Aleksi Pavloviç “Kalemle karşıma çıkan yok, çocuklardan ve delilerden başka..”
"Annem, Bayan Van Daan ya da diğer kadınlar gibi yaşamak istemiyorum. Sadece gündelik basit işlerini yapıp duruyorlar ve sonra unutuyorlar. Bir koca ve çocuklardan daha fazla şeyler istiyorum. Hiç tanımadığım insanların hayatına bir şeyler katmak istiyorum. Öldükten sonra bile yaşamak istiyorum..."
Bayram gecesi erken uyumayı bilmeyen çocuklardan
Bir muhafız alayı kurdum
Bir kere yaşayıp onlarla her gün öldüm.
Sayfa 53Kitabı okudu
Ne gençlerden, ne çocuklardan
Bir yakınmam yok
Arap'ın dediği doğru:
''Çocuk mazbut...''
Memleketse görülüyor işte,
Güllük gülistanlık...
Ne var ki güllerin dikeni çok!
Niçin hep acı şeyler yazayım? Dostlar, yufka yürekli dostlar bundan hoşlanmıyorlar. "Hep kötü, sakat şeyleri mi göreceksin?" diyorlar. "Hep açlardan, çıplaklardan, dertlilerden mi bahsedeceksin? Geceleri gazete satıp izmarit toplayan serseri çocuklardan; bir karış toprak, bir bakraç su için birbirlerini öldürenlerden; cezaevlerinde ruhları kemirile kemirile eriyip gidenlerden; doktor bulamayanlardan; hakkını alamayanlardan başka yazacak şeyler, iyi güzel şeyler kalmadı mı? Niçin yazılarındaki bütün insanların benzi soluk, yüreği kederli? Bu memlekette yüzü gülen, bahtiyar insan yok mu?"
Hiç olmaz olur mu? Arayıp, bulup görmek lazım. Bunun için de kenarı köşeyi araştırmak istemez. Her şey apaçık ortada, göz önünde. Sade güler yüzlü, bahtiyar insanlar değil, bahtiyar köpekler bile var. Bende karar verdim, bu sefer açlıktan, ızdıraptan, nefretten değil... rahattan,tokluktan, sevgiden bahsedeceğim.
Sayfa 59Kitabı okudu
O bana dedi ki;
İnsanın çocuklardan öğreneceği çok şey var.
Düşmeyi göze almadan binilmiyor salıncağa.
~Şükrü Erbaş