Ötesini söylemeyeceğim
Kırmızı kiremitler üzerine yağmur yağıyor
Evimizin tahtadan olduğunu biliyorsunuz
Yağmur yağıyor ve bazı tahtalar vardır
Suyun içinde gürül gürül yanan
Dudağımı büküyorum ve topladığım çalıları
Bekçi Halilin kız kardeşinin oğluna ait
Daha doğrusu halasından kendisine kalacak olan
Arsasındaki yıkık duvarın iç tarafına saklıyorum
Hiç
O zamanlar böyle kilolu değildim ama…” Senin kadar hayat pınarından içen, dünyayı avuçlarının içinde şefkate muhtaç bir kedi yavrusu gibi tutan birinin, şu aptal komplekse kapılmasını çok yadırgıyordum. Öyle güzeldin ki, dert ettiğin bu şey, küçük, minicik bir nokta kalırdı güzelliğinin yanında. Hem sadece sana görünen, benim gözümün asla seçemediği bir nokta. Milyarlarca yıldızdan örülü semada milyarlarca yıl önce sönmüş bir yıldızın bize ancak vuran belli belirsiz ışığı gibi. Varla yok arası.
Sayfa 80 - GüzinKitabı okudu
“İnsanlar gelip gelip gidiyorlar çok acaip
Hükümler verip kararlar alıp duruyorlar ne fena
Sular asfaltı deliyor söylenmeyen sözler bağrı
Durmuyorlar hareket halindeler hep
Çok acaip.”
Ali Lidar
namluları ıslattın be hocam be
Otuz şu kadar yılın gerisine baktığım zamanlar bana acı bir güldürü gibi gözüken bu olayları ve kendimle ilgili sonucunu, sonraları bir nimet gibi görmeye bile alıştım. Ne aç kaldım, ne susuz. Sigara alacak param olmadığı günler oldu, sigara paketimi koklayarak idare ettim. Bana en büyük iyiliği yapan ikiz kardeşim Enver, her zaman sıkıntılarıma yardımcı oldu. Özgürlüğüme kavuşmuştum. O Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi denen acaip yerde çürümekten kurtuldum. Zulümlara uğramış nice kişilerin çektiklerini ben çekmedim. Bundan ötürü utanç bile duymam gerekir. Aradaki yıllar içinde okudum, okuttum; öğrendim, öğrettim. Çok ülke gördüm, görüş açım genişledi. Birçok bilimsel toplantıya katıldım, tebliğler okudum. Hepsinde tek tutkum kendi ülkemin ve halkının sorunları oldu. Yirmi üç yıl çalıştığım bir yabancı üniversiteden kendi isteğimle üç yıl erkenden emekliye ayrıldım. Üniversite bir beğeni gösterisi olarak, bana haziran 1975'te yapılan bir törenle Emeritus Profesör unvanını verdi. Şimdi 71 yaşımdayım. 1940-1950'nin Unutulan Yılları'nın uzun öyküsünü yazmak borcumdu. Ölmeden önce bu borcu yerine getirmek için yazdım.
Sayfa 481 - iletişim yayınları, yayına hazırlayan: ruşen sezer, birinci baskı, 1997, istanbul
çünkü çantasında sosyal fobi taşıyan bir avukat kadar mutsuzdum..
kesinlikle kesin bir dille ümidi reddettim. buna bir gün karşıdan karşıya geçerken karar verdim. çünkü çantasında sosyal fobi taşıyan bir avukat kadar mutsuzdum. çünkü çok çalışmam gerekiyordu ve depresyona girmeye vakit bulamıyordum. depresyona girememek nedeni ile çünkü öyle lop yumurta gibi. içimde kaskatı duran bir şeylerin varlığından kimseye söz etmiyordum. adliyelerde Kafka'nın ruhuna fatiha okuyarak dolaştığım günlerdi. çünkü çok içlenmiştim. çünkü gücüm, gücüme gitmişti. gül ağacım çünkü. ısrarım çünkü yaşamaktaki. gücüme gitmişti. çünkü. illaki yaşayacaktım. içlenmiştim. içli bir şey olmuştum. bağırmaya yakışmamıştım. ve zati yeterince bağırmıştım. salladığında buzların sesine alışmıştım. çok yürümüştüm. otuz altı numara ayaklarım bile bu dünyayı adımlayıp durmamı acaip karşılamıştı. buna hayret etmiştim. buna çok sevinmiştim. çok hayret etmiştim. ve sesi hayaletle iyi gider diye hayret eden bir şair değildim. hayalet gibi gezdim. yaprakla rın düşerken attıkları çığlıkları duydum. metruk evlere emrettim ve tuğlalar fırlattılar şiirin kafasına.
Sayfa 90Kitabı okudu
