Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Bilmek mi? Yoksa imanmak mı? İkisi arasında çok fark var.. Değilmi?
"Ey sen, dünyada mevcut her şeyi yarattığı söylenen: hakkında en ufak bir fikrim olmayan sen; ancak lafta tanıdığım ve her gün yanılan insanların bana söyledikleri kadar bildiğim sen; tanrı denen acaip ve hayal mahsulü varlık, kesinlikle, gerçekten ve herkesin önünde ilan
Bir Kadın, Annie Ernaux’un annesini anmak için yazdığı bir metin. Roman ya da yaşam öyküsü değil, yazarın “ bu dünyadan annem geçti” demesinin bir yolu, unutulmasın istiyoruz çünkü sevdiğimiz ölünce. “Annem hakkında yazıyorum çünkü onu dünyaya getirme sırası sanırım bende “ diyor zaten Ernaux. Mümkün olabildiği kadar. Hayatta kalanın tutunuşu gibi. Arkada kalan olmak hiç kolay değil.
Metin çok kısa, 53 sayfa. Kısalığına rağmen her cümle anneye , ilişkiye ve toplumsal yaşama dair çok güçlü bir anlatış sunuyor. Ernaux annemle vedalaşıyorum diye çıplaklığından ödün vermiyor, neyse o.
Neyse ben sadede geleyim. Ben kitabı okurken evlat rolüme değil de anne rolüme gittim daha çok. Hayatımızın bu değişim döneminde nasıl gitmem… Can, sanırım büyümek yokluğunu hissettiklerimizin peşine düştüğümüz bir serüven çoğu zaman ya da bir yandan diyelim ve ebeveynlik de bunun için öyle uygun bir araç ki… Bundan azade bir ebeveynlik mümkün mü, bilemiyorum. Elimizden geldiğince yenik düşmemeye çalışıyoruz ama en temel kararlarımızda en baskın olan yine yokluğunu hissettiklerimiz ve kaygısını büyüttüklerimiz oluyor. Acaip bir şey. Ebeveynlik bu yüzden çok zor, en zor yanı bu, zihnini ve deneyimlerini asla susturamıyorsun. Bu arada susturabilseydin zenginleştiren kısmı da giderdi :) Benimle ilgili en sevdiğin ve benimle ilgili en sevmediğim şeyler aynı kaynaktan besleniyor sonuçta. Çocukluğuna indiğin zamanlarda hatırla bunu
2.kitabıyla Annie Ernaux’la samimiyetimiz arttı ama biraz da yetmedi. Devam…
Bazı kitapların gücünü bittikten sonra hissediyorum. Vahşi Hayat da böyle bir kitap.
Kitabı okurken ben Joe’nın 16 yaşında yaşadıklarına maruz kalmasına o kadar öfkelenip, içerliyorum ki, odağım hep o oluyor. Ama sonlara doğru ve sonrasında Joe için hissettiklerim değişmese de, evlilik ve aile üzerine ne güçlü bir hikâye okuduğumu farkediyorum. O yangınlar her evlilikte çıkıyor aslında. Adı her zaman ihanet olmasa da. Çocuklar da her zaman tanık oluyorlar. Nasıl bir tanıklık hem de. Gizleyip, gizlenmenin imkanı yok. Joe’nın ebeveynlerinin yaptıkları fazlası tabi ama aile olmak ne acaip bir ilişki türü, her çeşidi var. Aile içi sevginin gücü de çok acaip. Sevgiden mi geliyor o güç orası da ayrı bir muamma. Böyle aileyle ilgili mevzuları düşününce -şimdi yine çok dağıldı kafam- kendi minik ailemize dönüyorum ve diliyorum ki , ebeveyn rollerimizde bizimle her zaman güçlü bir bağın olur ama bizden de her zaman özgür hissedersin. Gönlünde bir sızıya değil, ferahlığa yer edinirsek ne mutlu bize…
“Sen beni sevdin. Ben bu dünyada seni tanıdım ve üstüne senin sevgine layık bulundum. Bir hayata
‘yaşandı’ diyebilmek için yeterince geçerli bir neden.”
Herkese merhaba
Ne yazsa okurum yazarlarından Mahir Ünsal Eriş’in Gaip isimli kitabını bitirdikten sonra Acaip için daha fazla bekleyemezdim.
Acaip, kısaca söyleyecek olursam Samim’in Güzin’e olan büyük aşkını konu ediyor, Güzin’e yazılmış upuzunnn bir mektup.
Gaip kitabının devamı olduğu için Salih Bey’in büyük oğlu Samim gibi düşünerek başladığımda ilk hikayeyle hiç bağdaştıramadım ama sonrasında hikaye şaşırtıcı bir noktadan bağlandı ve ilk kitaptaki bazı sorularım da cevaplanmış oldu.
Yaş itibariyle mi diyeyim, evlilik dejenerasyonu mu diyeyim; aşka bakış açım çok değiştiğinden Samim’in bu aşkı bazı noktalarda içimi şişirdi diyebilirim. ‘Senin bir tek sözünle ben Ümit Burnu’ndaki fenerde bir kuru ekmek bir tas suyla on sekiz yıl beklerim.’ Gibi cümleleri okudukça mesela
Güzin ve Samim aşkıyla birlikte anlatılan Zülkarneyn hikayelerini de inanılmaz sevdim.
Ankaralı olduğum için kahramanlarımızla bilikte adım adım gezdim; çocukluğum aynı mahallede İsrail evlerine çok yakın bir mesafede geçti, Yiba çarşısı efsanesiyle büyüdüm, Liva pastanesinin limonlu pastasına bayılırım, İzmir caddesindeki düğmecileri alacağım yoksa da bir gezerim. Sanki kitap okur gibi değil de bir arkadaşımı dinler gibiydim aslında. Tek sorunum, Samim’in kasvetli haliydi ama bu da üçüncü kitabı dört gözle beklememe mani değil
Keyifli okumalar
İnanılmaz gergin ve sinir bozucu bir atmosferi yaratmayı nasıl başardın acaba Sevgili Muriel? Kitabımızın kahramanı Lise karşılaştığı çoğu insanı tedirgin ediyor. Bayan Fiedke hariç. Muhtemelen o da insanın binbir halini görecek kadar uzun yaşadığı için Lise’nin tavırlarını pek o kadar garipsemiyor. Kitapta o kadar garip insanlar var ki onların cümlelerini okurken şunu düşündüm; acaba aslında hepimiz bir diğerinin biraz kaçık olduğunu düşünüyor olabilir miyiz? Herkes kendine göre doğruysa diğerleri yanlış olmalı öyle di mi? Ama yine de ortak bir yol bulup toplum oluşturmayı becerebilmişiz ve bu toplum denen şeyin içinde el yordamıyla yaşayabiliyoruz belki de. Bir de Lise gibiler var elbet, bir türlü ortak bir nokta yakalayamayanlar, yalnızlıktan delirecek gibi olup kendine anlattığı hikayeleri diğerlerine gerçekmiş gibi sunanlar ve en sonunda ölmeyi seçenler. Lise’nin temel derdi görülmemek bence. Bu yüzden kıyafetleri birbiriyle uyumsuz o cafcaflı renklerden oluşuyor. Seçtiği kitabın kapağı bile “bana bakın” der gibi. Görülmüyor, farkına varılmıyor ve yalnızlıktan aklını kaybediyor. Lise insanı tedirgin ettiği kadar merhamet duygusu da uyandırıyor. Okurken beni nedense çok gerdi. Belki de Muriel bunu amaçlamıştı, bilmiyorum. Bu kitap hakkında ne hissettiğimi bilmiyorum, sevdim mi sevmedim mi söyleyemiyorum. Çok acaip
Özet Puan: 8/10
Merhabalaar,
Belki de bana bu sitede en çok önerilen ve en beğenildiği ifade edilen kitaplardan birine dair incelememle karşınızdayım. Birkaç belki bir hayli taş yemeye kendimi çoktan hazırlamış olarak kendi fikirlerime ve hislerime ihanet edemeyip Martin Eden vâri bir açık sözlülük ve hakikati dillendirme cesaretiyle
“İnsanları kötü yapan şey onların nasıl yetiştiği,hangi imkanlar arasında büyüdüğü,ne denli sevgi gördüğü değildi.İnsan ya iyi ya da kötüydü.Bu onun mayasındaydı.”
Herkese merhaba
Bugün, ne yazsa okurum dediğim yazarlardan Mahir Ünsal Eriş’in Gaip adlı romanıyla geldim.
Kitap, derin devletin kara kutularından biri olan Salih Karahisarlı’nın bir trafik kazası sonucunda ağır yaralanmasıyla başlıyor ve evine döndüğünde yaşadığı hafıza kaybının etkileriyle devam ediyor. Bu dönüşte, yaşadıkları, yaşattıkları, acımasızlığı, işine çocukları ve eşinden daha fazla önem vererek yarattığı travmaları anlatılıyor.
Yaşanan kaza; hafızasını kaybetmiş hali tonton bir dede olan Salih’e en uzak çocuğu büyük oğul Samim için yepyeni bir ilişki deneyimi olurken, ikinci oğul Fikret bu samimiyetten rahatsızlık duyar. Üçüncü ve tek kız çocuğu olan Müge yeni biten evliliğinin travmaları arasında dahil olabilir tün yaşananlara. Salih beyin eşi Nermin Hanım ise kocasına geçmiş yılları hatırlatmaya çalışırken gerçeklerden çok hayallarine başvuracaktır.
Yıllarca ne iş yaptıklarını bilmedikleri babalarının, karanlık ilişkilerinin peşine düşen Samim ve Fikret’in aydınlattığı gerçekler ailenin başına neler getirecektir?
Kitap bittiğinde, Salih Karahisarlı’nın hafızasını kaybetmiş halini çok severken gerçek Salih’ten hiç hoşlanmadım.
En sonda soru işaretlerim kalmıştı ama önce ‘Acaip’ kitabını okumam gerektiğini öğrendim. Yazar @mahirunsaleris’in şahane kalemi yine şaşırtmadı
Keyifle okuyun
Hayal kırıklığına uğradım
𝐆𝐈𝐑𝐈𝐒
Aklından Bir Sayı Tut, Gözlerini Sımsıkı Kapat, Şeytanı Uyandırma ve Peter Pan Ölmeli adlı romanlarıyla adından söz ettiren yazar, yazmış olduğu seride kendi iç dünyasında da fırtınalar kopan, işkolik dedektif Gurney'in Amerika'da işlenmiş korkunç, esrarengiz ve büyük ses getiren cinayetleri başarılı ve soğukkanlı bir şekilde
Başlarken “Sonunda anımsadığımız şeyler tanık olduklarınızla her zaman aynı olmuyor” dediğinde Tony Webster hoşuma gidiyor, “gerçekten öyle” diyorum. Benim zaten olanlara ve söylenenlere dair hafızam hep çok zayıftır, hislerimi referans alırım geçmiş hatıralarda. Özellikle de olumsuz olanlarda. Belki de bu bir savunma mekanizması, bazen de
canım 
Mahir Ünsal Eriş bu ne kadar güzel bir kitaptı böyle,uzun zamandır bu kadar içten,bu kadar gerçek bir aşk romanı okumamıştım,çok dokundu kalbimin derinliklerine,yüreğine,kalemine sağlık
Keyifli okumalar'
Sanat sanat için değil sanat benim içindir. Ben toplumum, toplum için.
Bu inceleme geniş bakış açısı ve samimiyet içermektedir. Yalnızca bir kitaba yönelik değil, yazara ve tüm kitaplarına yöneliktir. !
Sadece kökü kalmış ağacın hüznü..
Buruk bir his var içimde çok tuhafım çok tuhaf..
Hissetmeyi hangi yer çekimsiz cümle ile anlatmalıyım?
Kitabı okurken acaip hüzünlendim, bu kadar mücadele sonunda kendi dildaşlarından hainlikle suçlanması çok zor bir durumdur. Rabbim rahmet etsin inşallah...
Vincent , hayati anlamsız ve aynı rutinde olan pasif bir adam. Annesi cok acaip ya, hastalıklı bir tip cok eglendirdi beni. Vincent ölen babasının kuafor salonunu işletiyor, annesiyle dip dibe , kendinden pasif bir uzak mesafe ilişkisi var derken ..Bir gün Rosali ile karşılaşıyor ve ona karsı bir saplantı geliştirip kadını takip etmeye başlıyor. Hikayenin sonu merak ettiğim bir yerde bitti. Resimler şahane sulu boya ile renklendirilmiş.Kedisi de cok tatlı onunla ilgilide cok güldüren kesitler vardı.. Kitap el yazısı ile yazılmış başta zorlanır mıyım dedim ama hiç etkilemedi beni. Sevimli sıcak zaman geçiren bir hikaye ,ilgilisine tavsiye ederim.
Uykusuz gece, yatağımın başucunda uzunca süre bekleyen kitabı bitirmemi sağladı.
Aslında en fazla 2 gün kalınlığında olsa da beni kesintisiz okuyacak kadar çekemedi içine. Tabi bunda benim 1 ay evimden uzakta olmam ve kitabın aslında başka bir kitabın devamında olduğunu bilmeden okumaya başlamam da etkili oldu.
Ben meğer kitabı en güzel yerinde bırakmışım :) Resmen son 50 sayfa akıp gitti.
Yazarı çok sevsem de bu kitabını çok sevemedim sanki ya da ben hakkını veremedim. En iyisi hiç puan vermeyeyim, hakkını vererek okuyanlar görüş bildirmiş olsun. :)
Mahir Ünsal Eriş'i severim. Birkaç öykü kitabını okudum, bir romanını okuyamadım. O romanından da bu kitabında şu şekilde bahsetmiş: "Okudum ben bu kitabı. Çok karışık. Bir sürü karakter var içinde, onları takip etmekten yorulup sıkıldım, attım bir kenara. Kapağında kayısı var diye almıştım. " Ben kapağında kayısı var diye almamıştım ama okuyamama sebebimi aynı böyle açıklayabilirim.
"Acaip" romanında da dikkatimi çeken "acayip" sözcüğünün günümüzdeki kullanımına göre yanlış demeyeyim ama farklı yazımıydı. Yazarın dil incelemelerini bildiğim için bir nedeni vardır diye düşündüm. Kitabın sonunda bunun bir tercih, bir istek olduğunu söylemiş ama nedenin belirtmemiş.
Acaip, bir mektup roman. Samim'in Güzin'e yazdığı bir mektup aslında . Uzunca bir mektup. Samim çocukluğundan annesinden, babasından başlayarak anlatıyor tüm hayatını. İşe nasıl girdiğini, Güzin'le nasıl tanıştığını, birbirlerine nasıl aşık olduklarını... Olaylar ilerledikçe hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını anlıyoruz. Bu açıdan oldukça sürükleyici bir roman. Elimden bırakamadım. Sıradan bir adamın aşk ve hayat hikayesini ilgi çekici bir hale getirmeyi başarmış yazar. Akıcı dili de bir etken tabii ki. Ben çok beğendim... sizler de okuyunuz.