Mecburiyet...
Stefan Zweig, her zaman kalemiyle, iç dünyasını aktarış biçimiyle hayallerime ve duygularıma dokunabilen bir yazar olarak hayatımda yerini çoktan aldı. Yazdığı ve aslında içselleştirdiği karakterlerinin işlenişi, düşünceleri ve tepkileri beni hep etkiler çünkü aslında Stefan Zweig, kendisini karakterlerin içine yerleştirmiş ve ruhunu orada yaşatırmış gibi bize varlığını hissettiriyor. Garip ama çoğu kez bunu sezebiliyorum ve bu bağlantı kitabın yanında zaten beni tetikleyen başka bir büyü gibi yerinde kalır...
Karamsar bir dokunuş çoğunlukla var ve bunda ürkütücü ifadelerde bulunuyor, böyle bir yanı olması kendi ruh halinizi de kontrol etmenizi sağlıyor. En azından bende böyle...
Öyle tahmin ediyorum ki pek çok kişide de böyledir. Karanlık tarafınıza dokunuyor gibi ve sayfalar ne kadar akıyorsa, bir yerden sonra o karaktere dönüşecek ve aklınızı yitireceğinizi hissediyorsunuz.
Mecburiyet de kısa, öz ve etkileyici bir hikayeydi.
Spoiler bulunmadan, yazardan ve hikayesinden ne kadar hoşnut olduğumu bu şekilde anlatmak istedim. Çünkü her nasılsa sevmekten geri kalamayacağınız bir eser...
Keyifli okumalar.
Stefan Zweig
