“Başlangıçta sükût var idi. Ve her yer karanlık idi. Ve Yaradan Yegâh makamında terennüm eyledi. Ve bu ışıltılı nağme ile etraf nûr oldu. Ve nağme boşlukta yankılanıp geri döndü. Ve yaradan, bu Yegâh nağmenin güzel olduğunu gördü. Ve akşam oldu ve sabah oldu, birinci gün.
Ve Yaradan Dügâh makamında terennüm etti. Ve suların ortasında bir azîm
Ama onunla da özdeşleşmiştik:
çünkü kendi kendimize var olamazdık;
baba, ana olunca var olabilirdik ancak.
Onların ağızlarıyla, onların elleriyle günah işledik.
Ve İlk Baba bizi İkinci Cennetten de kovdu.
Böylece tam iki Cennet yitirmiş olduk!
Ana babamızın ellerinden tutup yeryüzü yoluna koyulduk.
Şeytan Habil'den koptu, kendi yazgısını izledi
karanlıkların en koyusunda yitti. Habil öldü,
Kabil adını alıp kendini öldürdü.
Kısası bir çocuk kaldı, tek bir çocuk.
Sayfa 74 - Can Yayınları
...[Kabil] dedi ki: “Seni mutlaka öldüreceğim.”
[Habil]: “Benim günahım yok, Allah sadece günahtan korunanların kurbanını kabul eder. And olsun eğer sen beni öldürmek için elini uzatırsan, ben öldürmek için sana asla elimi uzatmayacağım. Çünkü ben âlemlerin Rabbinden korkarım, beni öldürmenin günahıyla kendi günahını yüklenerek cehennemlik olmanı yeğlerim. Şüphesiz zalimlerin cezası ateştir...” dedi.
...Ve o konuşmaların ardından nefsi onu kardeşini öldürmeye çağırdı. O da nefsine uyarak kardeşini öldürdü. Böylelikle ziyana uğrayanlardan oldu.
. . . Derken Allah, ona kardeşinin na’şını nasıl gömeceğini göstermek için yeri eşeleyen bir karga gönderdi. [Kabil] kendi kendine: “Şu karga kadar olup kardeşimin na’şını gömmekten aciz olan bana yazıklar olsun!” dedi. Sonra kardeşini toprağa gömdü ve yaptığına pişman oldu.
Kuran, Maide Suresi, 27/30
Sayfa 1
