Ah Sadako, kaç milyon can yitip gitti aşağılık hırslar yüzünden?
Bilmem ne kadar insan hikayesi yarıda kaldı...
Her ölümün sebebi vardır derler ama ölüm; hastalıktan, kazadan, savaştan, afetlerden gelince daha bir acı duyarız değil mi? Peki o ölüm daha hayatının başında -atom bombası şehrine atıldığında henüz bir bebek- tek derdi bir gün olimpiyatlara katılıp, rüzgar gibi hızlı koşmak isteyen bir çocuğun başına geldiyse? Acımızı ne ile ölçmeliyiz, ne kadar hayıflanmalıyız, hayata nasıl devam etmeliyiz? Ey yetişkin insanlar bunu bana açıklayabilir misiniz?
Atom bombasının yarattığı tahribatı, korkunç gücünü anlatmama gerek yok. Sizin, en yakınlarınızın, komşularınızın, doğanın, hayvanların, bitkilerin gözlerinizin önünde tel tel -kelimenin tam manasıyla- döküldüğünü tahayyül edin...
Kitabın herhangi bir edebi yönü yok, derin felsefi cümlelerde barındırmıyor, bilinen edebiyat teknikleri ile de yazılmamış.
Kitabı özel kılan, alçak insanlığın yıkımını olduğu gibi -acı bir haykırışla- yazılmasıdır.
Mitlere inanmam ama artık origami sanatıyla yapılan turna kuşu bana çok farklı imgeleri çağrıştıracak.
Çiçek, böcek bir kenara... sıklıkla ne kadar uslanmaz, alçak, hırs küpü, yıkıcı, ölümcül, savaş yanlısı olduğumuzu hatırlamak ve mümkünse asla melekeden yitirmemek adına bu tür 'sarsıcı' kitapları okuyun, okutturun...
