Hayata dair çok büyük hayallerim vardı, kanadımı kırıp bir kenara bıraktıklarında.. Cahit Sıtkı’nın dediği; ‘Dante gibi ortasındaydım belki de ömrümün.’ Ya da en heyecanlı çağımda hayatımın. İncinmiş yüzlere hüzün düşünce, bir başka bakıyormuş artık geleceğe, yaşamaya, hayata.
Göğsümde tüneyen kuşlarda uçup gittiler birer birer.. Oysa ben onları yuvam bellemiştim. Terk etmeyeceklerdi, söz vermişlerdi, umut üzerine sevda üzerine yemin etmişlerdi.. İçim kırık dökük, Uzak yerler gibi gamlı, Yüreğim sanki bir yangın yeri de söndürememişim gibi.
Yüreği güzel insanları hep en güzel yerinden üzdüler… Yüreğinden…