172 syf.
·
Puan vermedi
Hani olur ya bazen, ilk kez bir yazarı okurken yanlış kitabından mı başladım hissi oluşur. Ben de bu kitabı okurken ilk sayfalarda o hisse kapılıyordum ki ilerledikçe bir an da kayboldu ve iyi ki bu kitaptan başladım okumaya ve yazarı tanımaya dedim.
Vüs'at O. Bener'i bu kitaptan başka hangisinde daha iyi tanıyabilirdim ki? Yakın arkadaşlarını, ailesini, askerlik hatıralarını...
Öyle de güzel yazmış ki tüm bunları, bir tabiri var kitabında 'virgülüne dek çiçek açtırıyor sayfalarda' diye her ne kadar ben başka bir yazarı aklıma getirsem de okuyunca bu cümleyi, kendisi de öyle...
Bazı sayfalarında hüzünlendim, hele Atamızdan bahsettiği bir kaç yerinde, bazı saylalarında gülümsedim çocukla çocuk oluşları, gençliklerinde...
Kısaca canlar ben çok sevdim hem yazarı hem kalemini...
Hem zaten canım toprağım sevgili 
Liliyar okur ve bana sen de seversin der de sevmez miyim.
Yazarın adını ilk kez gördüğümde yabancı sandım aramızda kalsın :) sonları merak edip baktıkça ve sıkı okuru Liliyar'ın alıntılarını, incelemelerini takip ettikçe okumalıyım artık ben de dedim. Sonra baktım ki etkinlikte düzenliyor herkesler okusun diye benim de bahanem olsun diye aldım ve okudum.
Sizlerde okuyun...
Sevgili toprağım Liliyar, çok çok teşekkür ediyorum sana, benim böyle güzel bir kalemle tanışmama vesile olduğun için. :)
Ha bi de kitap boyunca aklıma şu şarkı geldi :) :) youtu.be/yDlwD2TJsUw
