5000 yılında başını topraktan çıkaran bir köstebeğin gönül rahatlığıyla saptadığına göre:
Ağaçlar yine ağaçtılar.
Kargalar yine gak gak edip duruyordu.
Ve köpekler işerken yine bir bacaklarını kaldırıyordu.
Balıklar ve yıldızlar,
yosun ve deniz
ve sinekler:
hepsi eskisi gibiydi.
Ve bazen...
bazen bir insana da rastlandığı oluyordu.
Sayfa 241Kitabı okudu
NE KALDI
sokağı gökyüzüyle ilişkilendiriyorum
izinli askerlerin şapkalarından
asker şapkalarından bir gökyüzü
nasılsa her gün yaşıyor içimde
acılardı yaban otlardı az az kanıyor
ayrılıklardı mektuplardı az az kanıyor
hazirandı o hepten kanıyor
bak, bir ormanı seçiyoruz, işte
yerini bulmuş ağaçlar içimizde
sarnıçtan suluyoruz
TOPAL OSMAN PAŞA
Tarihimizin Osmanlılar çağında Osman adını taşıyan birkaç büyük Türk vardır ki Topal Osman Paşa
bunlardan birisidir. Büyük vatan çocuğu Namık Kemal'in baba tarafından atası olan Osman Paşa,
hayatı ve bilhassa hayatının sonu ile Türklük için örnek kahramanlar arasında yer almak talihine
erenlerdendir
Adının sonuna paşalık
"....... Babam bana dağ ve denizin aynı şeyler olmadığını söyledi. Deniz herşeyi temizler.Bizi bile tepeden tırnağa temizler. İçimizi dışımızı."
"Mesele şu ki, deniz artık eskisi gibi değil."
Sayfa 292Kitabı okudu
Son Sanrı
"Bir yapı çıldırabilir mi?"
Bu soruyu bir saat önce sormuştum. Yaz alacakaranlığı, Büyük Alan'dan yavaş yavaş çekiliyordu; çekilirken de sütunlarda, kemerlerde oyalanan son güneş kırıntılarını siliyor, kaygan taşlarda gittikçe genişleyen kara gölgeler bırakıyordu.
Alacakaranlığın, her şeyi olduğundan biraz daha değişik,
Samimiyet
Yaşlı insanlar gibi, deniz kenarı kasabalar da birbirine benziyor. Aynı kararmış tahta çitler, birbirine yaslanmış yorgun evler, rutubet, odun ve iyot kokusu, sandallar, denize çıkan dar sokaklar, kıyı kahveleri, balık ağları, balık lokantaları, kediler, sokak köpekleri…
Lodos sonrası balıkçı teknelerinden biri batmış.
Deniz kül rengiydi bugün,
Bu sensizliğim mi yanlızlığım mı bilmiyorum!!!
Zaman yaşlanır, umutları eskitir,
Yine umutlanırım...
Sevdalar geçer yıkılır, yenilir,
Yine ayaklanırım...
Çığlıklara hapsettiğim şarkılarım var benim.. Sessizliğin içinde ağır aksak yürüdüğüm yollarım var. Bir yerlerde takılıp düşsem de, tekrar kalkabiliyorum ayağa.. Ama dizlerimde yaraların izleri kalıyor, silinmiyorlar.
Yarım kalmış
Muazzam
Gafur, Kadıköy-Beşiktaş vapurunda annesiyle karşılaştığında denizi izliyordu. Paslı örtüsünün dinginliğine dalıp giderken ne düşündüğü bilinmez. Neredeyse suya karışıp gidecek gibi sarkıyordu küpeşteden. Bakışlarını hiçliğin ortasında bir yere sabitlemiş, uysal akıntının üzerinde görünmez bir yazıyı okumaya çalışır gibiydi. Belki de mavi örtüyü