Parkuru koşarken, köşeyi döndüğümde karşı taraftan bana soğuk yüzünden beyaz soluklar çıkartarak, sessizce bana doğru koşup geleceklermiş gibi bir hisse kapılıyorum. Bir de ben hep şöyle düşünüyorum: böylesine zorlu antrenmanlara dayanan bu insanların duyguları, içlerinde besledikleri ümitler, rüyaları ve planları acaba nereye kaybolup gitti? İnsanın aklındakileri , vücudun ölümüyle birlikte öylece, hiçbir şey olmamış gibi yok olup gidiyor mu acaba?