Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.14
2024 yılının ilk seri kitaplarını bitirmiş bulunuyorum Necip Mahfuz'un Kahire Üçlemesi'nin (IKitap Saray Gezisi,II. kitap Şevk Sarayı ve III. kitap Şeker Sokağı) ne yazık ki baskısı bulunmuyor Ben iki ayrı ilin kütüphanesinden ödünç alarak okuyup seriyi tamamlayabildim. Necip Mahfuz'un 1988'de Nobel Edebiyat ödülünü
AŞK TANRIÇASI İNANNA VE
KUTSAL EVLENME ÖYKÜSÜNÜN ÖZETİ
Sümer şairlerine göre Tanrıça İnanna, toplumun süsü, Sümer'in neşesidir. Ay Tanrısı Nanna'nın kızıdır. Akad'larda İştar, Musevilerde Astarte, Yunanda Afrodit, Roma'da Venüs adını taşıyarak yüzyıllar boyu çeşitli toplumların efsanelerinde yaşamıştır. Venüs yıldızını temsil etmektedir.
Kitap o kadar hayatın içinden ki, okurken her cümlesini haklı buldum. Yazarımız bir eğitimci olmasına rağmen tam bir psikolog edasıyla çıkarımlarda bulunmuş. Ve hepsi de haklı çıkarımlar. Zaten toplumun en temelinde yer alan kişiler eğitimcilerdir, bu yüzden toplumun sorunlarına en yakından tanıklık edenlerde onların olduğuna inanıyorum.
Hayatta edindiği tüm tecrübelerini bize kitap olarak sunan hocamıza teşekkür ediyorum. Kitabımız yaşam, toplum, ekonomi, aşk, arkadaşlık, eğitim, din, siyaset gibi önemli başlıklardan oluşuyor.
Kitabı okurken ne kadar ön yargılı ve beklenti içinde bulunan bir topluma sahip olduğumuzu görmemek mümkün değil. Öncelikle kitabında ön yüzünde bulunan şu söz kesinlikle Türk toplumun özeti niteliğinde.
‘’ Ömrümüzün ilk 20 yılını başkalarının bize anlattığı hayatı dinleyerek geçirdik, sonraki 20 yılını anlattıkları hayatı yaşamaya çalışarak harcadık.’’
Biz hep başkaları için yaşıyoruz ya da başkaları ne der diye yaşıyoruz. Aslında tüm problemlerimizde bu noktada ortaya çıkıyor.
Bütün kırgınlıklarımız, kızgınlıklarımız, üzüntülerimiz hep başkalarını memnun edemememizden.
Hayattaki biricikliğimizin farkına varıp tek meselenin iyi bir insan olmak olduğunu anladığımız gün doğdumuz gün olacak.
Ağaç Yaşken Eğilir
kitapta montegine kendi hayatını okuduklarını anlatıyor. bizim ulaşamayacağımız kitaplardan alıntılarla zenginleştiriyor. hayatın yaşamın ve tüm dünyanın er ya da geç düşüneceği şeyler üzerine yazıyor. din, ahlak, aşk, ün, kazanç, felsefe, stoacılık, tutkular, özgürlük, ruh beden.
yaptığı şey, bizim yanlış klişelerden uzaklaşmamız ve hayatımızı istediğimiz en özgür halde yaşamamız. yaptığı diyorum çünkü bir amacı bile yok. o da bir şey istemiyor. kendi kendisine yazıyor gibi. mesela "ruh bedenle evlenmeli ikiside kendine aittir ölünce tamamen yok oluruz" güzel bir mantık ve dünyevi yani vaat yok. kandırmaca yok. yani dindeki vaatlerde sadece bir kehanet asla gerçekleşmeyecek bir umut. denemelerin en güzel yanıysa artık zamanınız yok demesi. artık bitti demesi. ileriki yaşlarda aşık olamaz ve eğitilemezsiniz. herkes her şeyi genç yaşta başardı, 20 yaşındaysanız kendinizi göstermeniz lazımdı. 30 çok
Tanrı’nın kadın yüzü ve ilahi-beşeri aşk
Kitap aslında tıpkı bizim tasavvuf edebiyatındaki eserlerde olduğu gibi beşeri aşktan ilahi aşka uzanan tinsel yolculuğu anlatmak için günümüz dünyası ile hikaye ediliyor. Tabii ki Hıristiyanlık inancı bakış açısından. Fakat ben ne Pilar karakterini ne onun sevgilisinin ruhani yolculuğunu samimi bulmadım. Pilar karakteri inancı zayıflamış bir genç kız ve çocukluk aşkı ile (ki aşka inanmıyor tıpkı dine inanamadığı gibi) yeniden görüşmeye başlıyor. Sevgilisi, kendisini dine vermiş, ilahi şifacı yetenekleri olan bir adama dönüşmüş ve bir keşiş gibi yaşamını sürdürüyor. Pilar’ı da hak yoluna davet ediyor vs vs. Fakat hem yazarın dili hem de Pilar karakterinin inanmak ile inanmamak arasındaki git gelleri bana çok sahte ve alaycı geldi. Yani öyle ki Pilar -sözde inançlı bir insana dönüşmesine rağmen- hâlâ alaycı bir tavır içinde.
Kısacası yazar bir mesaj vermeye çalışmış ama inandırıcı değil. Edebi olarak ise kalemini beğenmedim.
İnsanlığımı Yitirirken
Japon edebiyatından okuduğum ilk kitaptı ve hiç böyle bir şey hayal etmemiştim. Birkaç Japon dram filmi izlemiştim; onlarda yoğun bir melankoli vardı ve bunu bekliyordum. Gerçi kitapta eksik de değildi melankoli, yalnızca ben, filmlerdeki o melankolik havayı sağlayan "renk" ve "müzik" gibi unsurların kitapta uzun betimlemelere
