Fabrika bütün bir günü yutar, insanların kaslarından kendileri için gerekli olan gücü çekip alırdı makineler. Bir iz bırakmadan bütün bir gün daha yok olurdu yaşamdan, insanlar bir adım daha yaklaşırlardı ölüme, ama o anda onları bekleyen dinlenmenin hazzını, dumanlı meyhanenin neşesini düşünürler, mutlu olurlardı.
Fabrika bütün bir günü yutar, insanların kaslarından kendileri için gerekli olan gücü çekip alırdı makineler. Bir iz bırakmadan bütün bir gün daha yok olurdu yaşamdan, insanlar bir adım daha yaklaşırlardı ölüme, ama o anda onları bekleyen dinlenmenin hazzını, dumanlı meyhanenin neşesini düşünürler, mutlu olurlardı.
Sayfa 12Kitabı okudu
Yine de umut etmek işte..
Fabrika bütün bir günü yutar, insanların kaslarından kendileri için gerekli olan gücü çekip alırdı makineler. Bir iz bırakmadan bütün bir gün daha yok olurdu yaşamdan, insanlar bir adım daha yaklaşırlardı ölüme, ama o anda onları bekleyen dinlenmenin hazzını, dumanlı meyhanenin neşesini düşünürler, mutlu olurlardı.
Kendi ölümümüzü yaşamın kaçınılmaz gerçeklerinden biri olarak bir kez samimiyetle kabul ettiğimizde, ölümsüzlüğü dilemenin artık, elmas kadar sert ve sıkı bir vücut için can atmaktan ya da bir kuşun kanatlarında uçabilmekten daha fazla anlamı yoktur. Belirli bazı talihsizliklerin, aksiliklerin kaçınılmaz olduğu gerçeğini yeteri kadar güçlü kavradığımızda, onlar için endişe etme ihtiyacını artık duymayız. İmkansız olduğunu kabul ettiğimiz şeyler için, onu öyle yapmanın beyhude olduğunu kristal berraklığıyla görebildiğimiz takdirde, yapmak için yanıp tutuşmayız. Ölüm, yaşamdaki en belirli şeylerin arasında olduğuna göre, bilge insan için en az korkulan şeylerin de arasında olmalıdır.
Sayfa 27Kitabı okudu
