Benjamin aura’lı olanın böyle basit bir şekilde aşağılanmasını reddediyor olsa da, bunun nedeninin elbette Bergson’dan farklı olarak aura’nın devrimci potansiyelini görüyor olmasıdır: “Uyanıldığında düş öğelerinden yararlanılması diyalektik düşüncenin ders kitaplarına konu olacak bir örneğidir. Dolayısıyla diyalektik düşünce tarihsel uyanışın organıdır.” Tarihin depoladığı bellek izleri sadece Proust’un kurabiyesinin izleri, Irwing Wohlfarth’ın tabiriyle “bir bardak suda koparılan fırtına”nın izleri değildir; bunlar aynı zamanda, Benjamin’in hatırlattığı gibi, özgürleştirilmiş torunlarımıza dair hallerden daha çok bizi isyan etmeye teşvik edebilecek olan belleğin köleleştirilmiş atalarının izleridir. Freud’un bize öğrettiği gibi, hatırlayamadığımız şeyi tekrarlarız ve hatırlamamamızın nedeni hoş olmamasıdır. Eğer atalarımızı hatırlayabiliyorsak, o zaman bir şok anında tatsız bellek izini tetikleyebilir, tarihin süremini parçalayabilir ve gelenek güçlerinin şimdiyi dağıtmak üzere toplanabileceği boş alanı yaratabiliriz. Bu şok anı sosyalist devrimdir.
Sayfa 106
Bu diyalektik evrensel işlemde varlığın, yaratılışın hikmetleri anlaşılınca insan sıkıntılardan dolayı mecbur kaldığı sarhoşluğu bırakır; üretici olmaya girişir. Hayat hazırlıklarına başlar neye ne kadar değer vereceğini anlar. Yani asıl olan birliği bilir; ve hayatta gördüğü diyalektiğin birlikten kaynaklandığını anlar. Bütün bilge insanlar gibi anı yaşar; dem bu demdir, der. Evrensel yolculuğuna devam eder.
